Ένα πολύ ενδιαφέρον ανάγνωσμα για τη σχιζοφρένεια

Ρίξτε του μια ματιά, έχει πολύ ενδιαφέρον πιστεύω:

https://docs.google.com/file/d/0BxLJkvf-h_eRNzc4ZDY1MmMtOWE1Zi00M2EwLWIxMWItZmVlYzg5N2NjN2E3/edit?hl=el

Γεια σας μετά από αρκετό καιρό...

Γεια σας,

έχουν περάσει αρκετοί μήνες από την τελευταία φορά που έγραψα. Αυτή την εποχή είμαι σε μια κλειστή δομή και δεν βγαίνω από εκεί συχνά. Αυτό συμβαίνει γιατί ο γιατρός μου μου συνέστησε να είμαι εκεί και να με προσέχουν γιατί εδώ και κάποιο διάστημα είμαι σε υποτροπή.

Διάβασα κάποια σχόλια σας που έχετε γράψει εδώ και 4 μήνες και καταρχάς θέλω να απευθυνθώ στην Όλια που έγραψε σχετικά με το στίγμα της ψυχικής ασθένειας. Αυτό που έχω να μοιραστώ εγώ είναι ότι εμένα την  πρώτη φορά που μου είπαν ότι πάσχω από κάποια ψυχική ασθένεια δεν ήξερα καθόλου τι σημαίνει αυτό. Και νομίζω ότι αυτό σχετίζεται με το στίγμα της ψυχικής ασθένειας και την άγνοια που επικρατεί γύρω από αυτό το θέμα. Τότε απλά ακολούθησα τις συμβουλές των δικών μου που ήθελαν να πάω σε ψυχίατρο. Και από τότε έχουν περάσει 22 χρόνια και ακόμα μαθαίνω και μαθαίνω και μαθαίνω…

Όπως έχω καταλάβει πάντως από την πρώτη φορά που θα σου πουν ότι είσαι ψυχικά πάσχον μέχρι τα βαθιά σου γεράματα, για να έχεις μια σχετικά ανώδυνη πορεία μέσα στη ασθένεια σου πρέπει να βρίσκεσαι πάντα κοντά σε λειτουργούς ψυχικής υγείας. 

Σχετικά με την κυρία που έγραψε ότι ο αδερφός της είναι σχιζοφρενής και με ρωτάει για το λεπονέξ, θα της έλεγα να ρωτήσει τον ψυχίατρο του αδερφού της και αυτός πρέπει να την πληροφορήσει ότι χρειάζεται σχετικά με την αγωγή του. Το λεπονέξ είναι ένα φάρμακο που εγώ δεν έχω δοκιμάσει. Έχουν περάσει πολλοί μήνες από τότε που μου έγραψε άλλα ελπίζω να είναι καλά και αυτή και ο αδερφός της και ήθελα να της πω επίσης ότι η επιθετικότητα του αδερφού της πρέπει να συμβαίνει όταν δεν παίρνει τα φάρμακά του κανονικά. Γιατί όταν κάποιος είναι ρυθμισμένος καλά στην αγωγή του, δεν θα έπρεπε να είναι επιθετικός. Όποτε φροντίστε να παίρνει την αγωγή του σωστά, είναι πάρα πολύ σημαντικό.  

Τέλος, βλέπω ότι κάποιοι από εσάς εξακολουθείτε να επισκέπτεστε καθημερινά το blog. Θα ήθελα να σας πω ότι μέσα στη δύσκολη κατάσταση που βιώνω τόσο καιρό, προσπαθώ να παλεύω να επανέλθω στη κατάσταση που ήμουν πριν και επίσης να γράφω και εδώ πιο συχνά. Με στεναχωρεί που δεν γράφουν άνθρωποι ψυχικά ασθενείς εδώ για να μοιραστούμε τις σκέψεις μας και τις εμπειρίες μας. Θα ήθελα πολύ να ακούσω τη φωνή και άλλων που έχουν παρόμοια προβλήματα σαν τα δικά μου.

Τα λέμε ξανά σύντομα ελπίζω.

 

Αντί του Βασίλη...

Γεια σας.

Ονομάζομαι Μαρία και είμαι φίλη του Βασίλη. Πήρα την πρωτοβουλία να γράψω στο blog για να ενημερώσω όλους εσάς που καθημερινά μπαίνετε στη σελίδα περιμένοντας κάποια καινούρια ανάρτηση, πως ο Βασίλης εδώ και περίπου 2 μήνες είναι σε υποτροπή και γι’αυτό τον λόγο δεν έχει γράψει καθόλου εδώ.

Ο Βασίλης πάσχει από νέος από παραληρηματική ψύχωση και έχει κάνει πολλές υποτροπές στην ασθένεια του όλα αυτά τα χρόνια. Η βασική του ιδέα είναι ότι διώκεται από τις αρχές για τα πιστεύω του και ότι ανά περιόδους έχει υπάρξει πολιτικός κρατούμενος. Η ιδέες του και σε αυτή την υποτροπή είναι σχετικές με τα παραπάνω.

Ευελπιστώ πως σύντομα ο Βασίλης θα είναι πάλι κοντά μας, ήδη έχει αρχίσει να νιώθει κάπως καλύτερα, και θα συνεχίσει να μας μιλάει για την ζωή του και τη καθημερινότητα του, τόσο ωραία όπως έκανε αυτούς τους προηγούμενους μήνες.

Μόλις νιώσει καλύτερα θα του μεταφέρω τα σχόλια σας και αν χρειαστεί θα γράψω εγώ αυτά που θα μου πει να σας απαντήσω. 

Με φιλικούς χαιρετισμούς,

Μαρία

H αλήθεια μου μοιάζει πολύ με παραλήρημα

Γεια σας. Θέλω καταρχάς να απαντήσω στο Κώστα που με ρώτησε τι ιδέες είχα όταν ήμουν στο παραλήρημα, νομίζω ότι τις είχα ήδη πει σε προηγούμενη ανάρτηση αλλά δεν με πειράζει να τις ξαναναφέρω. Την περίοδο που έκανα το πρώτο μου παραλήρημα είχα λίγο καιρό πριν γνωρίσει μια κοπέλα με την οποία κάναμε παρέα μαζί και με άλλους φίλους. Αυτή μια μέρα λοιπόν εντελώς ξαφνικά εξαφανίστηκε. Τότε άρχισα να πιστεύω ότι αυτή τη κοπέλα είχε πολλά λεφτά τα οποία μου έγραψε πριν φύγει γιατί ήταν ερωτευμένη μαζί μου. Αυτές οι σκέψεις κράτησαν για ένα εξάμηνο περίπου μέχρι που ξεκίνησα την αγωγή. Ποτέ όμως δεν ξέχασα τι σκεφτόμουν τότε. Η πρώτη μου υποτροπή μετά από αυτό ήταν 6 χρόνια αργότερα. Ξανάρχισε ακριβώς με τις ίδιες σκέψεις, σκεφτόμουν δηλαδή ότι όλα όσα πίστευα το ’92 ήταν αλήθεια. Και αυτό ισχύει γενικά. Κάθε φορά που υποτροπιάζει κανείς ξεκινάει από το ίδιο παραλήρημα. Δεν έχει σημασία πόσα χρόνια έχουν περάσει. Και εκεί πάνω χτίζεις το καινούριο παραλήρημα, σαν αλυσιδωτή αντίδραση. Έχεις δηλαδή τη κεντρική ιδέα και εκεί πάνω χτίζεις. Αναφέρω ένα παράδειγμα που μου έχει πει ο γιατρός μου για έναν άνθρωπο που ήταν σε παραλήρημα. Αυτός ξεκίνησε λέγοντας ότι πίστευε ότι δεν είχε καρδιά. Ο γιατρός τον ρώτησε γιατί δεν είχε καρδιά. Γιατί μου την πήρε ο τάδε. Γιατί σου την πήρε ο τάδε; Γιατί θέλει να με εκδικηθεί κ.ο.κ. Πάντα μπορείς να βρεις μια απάντηση και να δικαιολογήσεις το τι σκέφτεσαι.

Εγώ ακόμα πιστεύω ότι κάποια από αυτά που πίστευα το ’92 ισχύουν. Είχα πει κάποτε στον γιατρό μου ότι η αλήθεια μου μοιάζει πολύ με παραλήρημα. Νομίζω ότι αυτή η φράση εξηγεί πολλά.

Τέλος, κλείνοντας θα ήθελα να απευθυνθώ στον άνθρωπο που είχε γράψει το σχόλιο ότι όταν μοιράζεσαι τον πόνο σου γίνεται μισός, Νικόλα νομίζω ότι τον έλεγαν, και να του πω αν θέλει να μιλήσει για το τι τον απασχολεί, όπως το κάνω και εγώ. Είμαι εδώ για να τον ακούσω, εγώ και όλοι όσοι μπαίνουν και διαβάζουν το blog καθημερινά.

Γειά σας και πάλι

Σκεφτόμουν τελευταία αυτή την ανάρτηση που έγραφα σχετικά με το πόσο δύσκολο είναι να δουλεύει κανείς έχοντας μια ψυχική ασθένεια. Λοιπόν, νομίζω ότι υπάρχουν δύο πράγματα σημαντικά που παίζουν ρόλο και είναι βοηθητικά σε αυτό. Πρώτον, αν σου αρέσει η δουλειά σου, αυτό που κάνεις δηλαδή εκεί, τότε όταν απορροφιέσαι από την δουλειά σου οι σκέψεις ατονούν και μπορεί στην πορεία και να εξαφανιστούν τελείως. Δεύτερον, ο εγκέφαλος μας μπορεί να κάνει πολλά πράγματα συγχρόνως, πολλές εργασίες μαζί. Αν κανείς αποκτήσει εναισθησία, δηλαδή γνωρίζει τι του συμβαίνει, τότε ο εγκέφαλος πολλές φορές μπορεί να επιλέγει την σωστή σκέψη και να αποκλείει τις άλλες.

Η εναισθησία είναι πολύ σημαντική υπόθεση. Συνήθως δεν αποκτάται από τον πρώτο καιρό αλλά ζώντας με τη ψύχωση μαθαίνεις ποια χαρακτηριστικά ανήκουν σε εσένα και ποια στην ασθένεια. Και με την βοήθεια των επαγγελματιών της ψυχικής υγείας που σου λένε τι πρέπει να προσέχεις και τι όχι. Κάποιες φορές όταν τα συμπτώματα βαραίνουν μπορεί να χρειαστεί αν λείψεις από την δουλειά σου (και εκεί είναι πολύ σημαντική η κατανόηση των τρίτων) ή και να νοσηλευτείς. Εγώ έχω νοσηλευτεί 7,8 φορές, η τελευταία ήταν πέρσι τον Αύγουστο. Κάποιες από αυτές τις φορές ήταν με την θέληση μου ενώ κάποιες με εισαγγελική παραγγελία.

Και αυτό είναι ένα επίσης σημαντικό θέμα που ταλαιπωρεί πολλές οικογένειες που έχουν ένα μέλος με ψυχική πάθηση. Το αν δηλαδή θα έπρεπε να βάλουν το παιδί τους μέσα χωρίς την θέληση του όταν η κατάσταση δεν πάει άλλο και αν αυτός θα στραφεί εναντίων τους μετά. Εγώ θα μιλήσω για την προσωπική μου εμπειρία. Εγώ λοιπόν μπορώ να πω ότι πολλές φορές απείλησα ότι θα κάνω κάτι κακό στα αδέρφια μου ή στους γιατρούς μου όταν με έβαζαν μέσα αλλά ποτέ δεν έκανα τίποτα. Ούτε χαστούκι δεν τους έχω ρίξει, το πολύ πολύ να τους έβρισα κάποιες φορές. Ο θυμός μου πάντα μετρίαζε στην πορεία. Παίζει ρόλο και η αγάπη που έχω για αυτούς τους ανθρώπους και το ότι στην ουσία δεν ήθελα πραγματικά να τους κάνω κακό. Πάντως να ξέρετε ότι οι περισσότεροι ασθενείς που έχω γνωρίσει στα νοσοκομεία ήταν καταβεβλημένοι, δεν είχαν δηλαδή την ενέργεια να κάνουν φασαρίες. Ήταν  κουρασμένοι από όσα είχαν περάσει στη ζωή τους και όσα είχαν ζήσει πριν την νοσηλεία, μέσα στην υποτροπή τους. Σπάνια δηλαδή μου έχει τύχει να δω κάποιο διεγερτικό άτομο να τα κάνει «γυαλιά καρφιά» μέσα σε νοσοκομείο, το πολύ να φωνάζουν ή στα δύσκολα να χτυπάνε τον εαυτό τους. Και εδώ μιλάω για την προκατάληψη που υπάρχει σχετικά με το ότι εμείς οι ψυχικά ασθενείς είμαστε βίαιοι άνθρωποι. Αν ερχόσασταν σε επαφή με ένα τέτοιο περιβάλλον θα καταλαβαίνατε τι εννοώ…   

Τέλος πάντων, αυτά για σήμερα, πολλά έγραψα, θα τα πούμε ξανά μετά το Πάσχα υποθέτω. Καλά να είστε ως τότε.     

Η σημασία των φίλων

Σήμερα θέλω να μιλήσω για το νόημα του να υπάρχουν άνθρωποι κοντά μας. Εγώ στάθηκα πολύ τυχερός και όταν αρρώστησα οι φίλοι μου δεν με εγκατέλειψαν (γιατί αυτό συμβαίνει στις περισσότερες περιπτώσεις). Νομίζω ότι έπαιξε ρόλο το ότι τους γνώριζα πολλά χρόνια και ήμασταν πολύ δεμένοι σαν παρέα πριν ξεκινήσει αυτή η ιστορία. Επίσης σημαντικό είναι νομίζω το ότι εγώ ήμουν ειλικρινής μαζί τους όλη αυτή τη διάρκεια. Εννοώ ότι δεν εκμεταλλεύτηκα ποτέ το γεγονός ότι αρρώστησα. Δεν το έπαιξα ποτέ περισσότερο άρρωστος από όσο ήμουν στην πραγματικότητα ενώ όταν ήμουν σε υποτροπή μερικές φορές τους μιλούσα για αυτά που ένιωθα ενώ άλλες απλά «έσφιγγα τα δόντια» και δεν το έδειχνα. Έχουμε περάσει πολλές υγιείς στιγμές σαν παρέα, με γέλια και ωραίες στιγμές. Με έχουν όμως ζήσει όμως και στα πολύ άσχημά μου, να παραληρώ…

Όλοι  χρειαζόμαστε ανθρώπους δίπλα μας. Τους φίλους και την οικογένεια μας. Όταν αυτό συμβαίνει σε έναν ψυχικά ασθενή είναι ευλογία και ένας τρόπος να γίνει η ζωή πολύ περισσότερο ανεκτή.

Πως είναι το να ζει κανείς με αυτή την ασθένεια

Έχω αρκετό καιρό να γράψω εδώ αλλά δεν ήμουν πολύ καλά και με απασχολούσαν πολλά. Σήμερα αποφάσισα να μιλήσω λίγο για το τι σημαίνει να ζει κανείς με τη σχιζοφρένεια.

Ο κάθε άνθρωπος γενικά στη ζωή του έχει να αντιμετωπίσει πολλά προβλήματα. Ο κάθε ασθενής από την άλλη εκτός από τα συνηθισμένα προβλήματα της ζωής που έχουν όλοι, έχει να αντιμετωπίσει και τα προβλήματα που προκύπτουν από την ασθένεια του.  Σκεφτείτε πόσο δύσκολα γίνονται τα πράγματα αν αυτά τα προβλήματα προκύπτουν από το μυαλό, που τα συντονίζει όλα.    

Έχω ζήσει αρκετές φορές την πολύ δυσάρεστη κατάσταση του να δουλεύω (εγώ δούλευα στα ασθενοφόρα για 9 χρόνια ενώ είχε ξεκινήσει η ασθένεια) και παράλληλα την ίδια ώρα να πρέπει να αντιμετωπίσω τα συμπτώματα της αρρώστιας. Σκεφτείτε ότι οι φωνές που ακούμε εμείς οι σχιζοφρενείς μέσα στο κεφάλι μας πολλές φορές μας μιλάνε την ίδια ώρα που μας μιλάνε και οι πραγματικοί άνθρωποι. Σκεφτείτε πόσο μπερδευτικό, κουραστικό και δυσάρεστο μπορεί να είναι αυτό. Τα πρώτα χρόνια που άρχισα να ακούω τις φωνές ήταν φοβερά τρομακτικό… και απόκοσμο.. Τώρα κάπως τις έχω συνηθίσει περισσότερο. Οι φωνές μπορεί να συνεχίζουν για μέρες, εβδομάδες ακόμα και μήνες και να υπάρχουν στη ζωή σου παράλληλα με όλα τα άλλα τα καθημερινά.

Απευθύνω την επόμενη ερώτηση στους άλλους ασθενείς που διαβάζουν αυτό το Blog. Όσοι από εσάς δουλεύετε πώς τα καταφέρνετε στη δουλειά σας με αυτές τις συνθήκες, όταν δηλαδή είστε σε κρίση; Το ρωτάω γιατί θα ήθελα να μου δίνατε καμμία συμβουλή, ίσως κάτι που να μην έχω σκεφτεί εγώ.. ένας διαφορετικός τρόπος αντιμετώπισης αυτών των προβλημάτων..

Τις προάλλες μιλούσα σε κάποιον για την ασθένεια μου, γενικά δεν συνηθίζω να το κάνω συχνά αυτό σε ανθρώπους εκτός περιβάλλοντος της κλίμακας ή ανθρώπων που ξέρουν από αυτά γιατί νιώθω ότι θα τους βαρύνω με τα προβλήματα μου. Τελοσπάντων, μιλούσα λοιπόν με αυτόν τον άνθρωπο ο οποίος με ρώτησε πως νιώθω που δεν έκανα οικογένεια και παιδιά. Αν στεναχωριέμαι δηλαδή. Η απάντηση μου είναι και ναι και όχι. Η αλήθεια είναι πως ένα παιδί σημαίνει πολύ μεγάλη ευθύνη και μπορεί κάποια στιγμή να γυρίσει και να σου πει γιατί με έφερες σε αυτόν τον κόσμο, έτσι όπως είναι τα πράγματα και εκεί τι του απαντάς; Επίσης φοβόμουν μην του μεταδώσω την ασθένεια μου. Δεν είναι εύκολα πράγματα αυτά.

Εγώ δυστυχώς πια δυσκολεύομαι να συγκρατήσω τις καλές στιγμές μέσα μου. Εννοώ, ότι οι καθημερινές ωραίες εικόνες, όπως το να πιείς έναν καφέ στον ήλιο, δεν «περνάνε» μέσα μου, δεν μου λένε κάτι. Και οι αισθήσεις μου έχουν ταλαιπωρηθεί. Η όσφρηση μου έχει χαλάσει πολύ. Και δεν έχω ενέργεια. Βασικά τα σωματικά συμπτώματα με απασχολούν αυτή τη περίοδο περισσότερο από τα ψυχολογικά.

Τελοσπάντων, πολλά είπα αυτή τη φορά. Θα ξαναγράψω σύντομα. Ως τότε μακάρι να ακούσω και από εσάς, όσοι είστε εσείς αυτοί που καθημερινά τσεκάρετε το blog, γιατί δεν είστε λίγοι… Καλή συνέχεια. Γεια σας.         

Είμαι σε ένα είδος υποτροπής...

Απαντώντας στον άνθρωπο που έκανε το σχόλιο την προηγούμενη εβδομάδα για τα φάρμακα και ότι είναι καλό να τα παίρνει κανείς όταν πρέπει, έχω να πω ότι και εγώ πιστεύω ότι χρειάζονται τα φάρμακα αρκεί να σου ταιριάζουν. Επίσης πρέπει να είναι πάντα σε συνεργασία με τον γιατρό σου και ιδίως όταν τα φάρμακα έχουν θεραπευτική δράση (εννοώ αυτά που αργούν να σε πιάσουν αλλά όταν αυτό γίνει έχουν καλό αποτέλεσμα) και όχι σαν τα άλλα φάρμακα όπως είναι οι βενζοδιαζεπίνες που έχουν άμεση δράση αλλά μετά δεν κάνουν μακροχρόνιο καλό και μπορεί και να εξαρτηθείς από αυτά.

Αυτές τις μέρες που είναι μπερδεμένα τα φάρμακά μου και είναι φάρμακα που δεν μου ταιριάζουν τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα από το να ήμουν τελείως αφάρμακος. Με απασχολούν ιδέες, κακές σκέψεις, έχω άσχημα συναισθήματα και έχω και ακουστικές ψευδαισθήσεις. Είμαι μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.  Είμαι βασικά σε ένα είδος υποτροπής.

Ο μόνος τρόπος που έχω βρει για να την παλεύω όταν είμαι έτσι είναι με υπομονή. Δεν μπορείς να κάνεις και πολλά άλλωστε. Υπομονή και επιμονή. Και συνεχίζοντας τις δραστηριότητες που κάνεις έτσι κι αλλιώς έστω και μειωμένες.

Επίσης το συναίσθημα παίζει πολύ μεγάλο ρόλο. Στα πρώτα χρόνια της αρρώστιας μου, όταν επισκεπτόμουν μια φορά την εβδομάδα τον γιατρό μου και ήταν πιο ήπια η νόσος, ο γιατρός δεν με ρωτούσε αν έχω ιδέες, φωνές και τέτοια αλλά με ρωτούσε το πώς νιώθω σήμερα γιατί αν το συναίσθημα είναι πεσμένο δεν μπορείς να πολεμήσεις τίποτα.

Θα περιμένω κι άλλα σχόλιά σας. Καλή συνέχεια.

Κάποιες σκέψεις ακόμα και λίγα λόγια για τη ζωή μου

Έχω αρκετές μέρες να γράψω αλλά τώρα βρήκα τον χρόνο να πω κάποια πράγματα. Είμαι ακόμα νευρικός και σκέφτομαι διάφορα, όλα αυτά που σας είπα και την άλλη φορά, δεν θεωρώ τυχαίο το ότι νιώθω τόσο μαστουρωμένος αυτή τη περίοδο από τα φάρμακα που παίρνω. Δεν ξέρω αν μου δίνουν μόνο κανονικά φάρμακα, πιστεύω ότι μου δίνουν και ναρκωτικά μαζί γι αυτό νιώθω αυτή τη μαστούρα. Έχω πάρει πολλά φάρμακα στη ζωή μου αλλά έτσι δεν έχω ξανανιώσει..

Βέβαια όλον αυτό τον καιρό εξακολουθώ να δουλεύω. Δεν σας έχω μιλήσει καθόλου για την ζωή μου. Εγώ για πολλά χρόνια δούλευα στο ΕΚΑΒ, ως οδηγός. Από ένα σημείο και μετά, όταν πια δεν μπορούσα να δουλεύω στο δρόμο, δούλευα σε γραφείο εκεί. Και εδώ και 4,5 χρόνια είμαι στη Κλίμακα, σε διάφορες δράσεις και τελευταία δουλεύω κυρίως στο εστιατόριο. Έχω τρεις αδερφές και έναν αδερφό και τους γονείς μου, και έχω καλές σχέσεις μαζί τους. Εγώ μένω στον ξενώνα αλλά τους βλέπω συχνά. Επίσης έχω σχέσεις καθημερινά με ανθρώπους. Μιλάω δηλαδή και συναναστρέφομαι με πολλούς ανθρώπους καθημερινά, σε κανέναν όμως δεν μιλάω για το τι πραγματικά σκέφτομαι. Αυτές τις σκέψεις μου τις μοιράζομαι με πολύ λίγους ανθρώπους και τώρα τελευταία με κανέναν σχεδόν.

Όταν είχα ξεκινήσει να νιώθω περίεργα έλεγα στους γονείς μου αυτά που σκεφτόμουν αλλά αυτοί μου είπαν σε κάποια φάση να σταματήσω να μιλάω για όλα αυτά γιατί δεν μου έκανε καλό. Το θεωρούσαν θεραπευτικό το να μην μιλάω. Πολλές οικογένειες το πιστεύουν αυτό.  Δεν είναι έτσι όμως. Και το λέω σε όλους όσους έχουν τέτοια προβλήματα, είναι καλό να μιλάτε, όχι ότι θα τα ξεχάσετε αυτά που σκέφτεστε αλλά τουλάχιστον θα σας φεύγει το απωθημένο. Μιλήστε σε ανθρώπους που εμπιστεύεστε.

Εσείς τι γνώμη έχετε για αυτό; Κάνει κάλο το να μιλάτε πιστεύετε; Επίσης τι γνώμη έχετε για τα ψυχιατρικά φάρμακα και τις ουσίες; Θα ήθελα να ακούσω την γνώμη σας, από εσάς που έχετε ψυχικά προβλήματα αλλά και όχι μόνο.  

Καλή συνέχεια.

Οι σκέψεις μου

Τις τελευταίες 5,6 μέρες, από τότε ουσιαστικά που άλλαξα τα φάρμακα έχω αρχίσει να έχω  πιο έντονες σκέψεις ότι όλα αυτά δεν συμβαίνουν τυχαία. Βασικά από τι στιγμή που βγήκα από την τελευταία μου νοσηλεία πριν 4 μήνες, σκέφτομαι ότι γίνεται ένα τεράστιο ιατρικό πείραμα στο μυαλό μου με σκοπό να μου σβήσουν τη μνήμη. Ακόμα το πιστεύω αυτό. Απλά τις τελευταίες μέρες μιλάω για τις σκέψεις μου αυτές ενώ πιο πριν το έκρυβα. Και μέρος αυτού του σχεδίου είναι και το ότι σταμάτησαν τα ντισιπάλ από την αγορά. Αυτό που έχει αλλάξει αυτή τη φορά είναι ότι επειδή νιώθω χωρίς ενέργεια αυτές οι σκέψεις δεν με απασχολούν τόσο πολύ. Βασικά σκέφτομαι έντονα πως γέρασα, είμαι κοντά στα 50 πια, και νιώθω σαν να πέρασε η ζωή μου και αυτό με χαροποιεί κάπως γιατί σκέφτομαι ότι όταν πεθάνω θα τελειώσουν και τα προβλήματα μου. Έχω ένα μοιρολατρικό συναίσθημα τις τελευταίες μέρες, αυτό μου συμβαίνει, και μια ηρεμία, νυστάζω πολύ και θέλω να κοιμάμαι συνέχεια. Θα τα πούμε ξανά σύντομα.

Λίγα λόγια για εμένα

Είδα ότι μέσα σε λίγες μέρες από την πρώτη δημοσίευση 500 άνθρωποι επισκέφτηκαν το blog. Η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα οτι θα ενδιέφερε τόσο πολύ κόσμο και χαίρομαι.
Σήμερα θα γράψω λίγο για την ασθένεια μου και θα σας πω και τι με απασχολεί αυτή τη στιγμή.
Η πρώτη φορά που θυμάμαι να μην νιώθω καλά και να πηγαίνω σε κάποιον γιατρό να με δει, ήταν στα 14 μου όταν πέρασα κατάθλιψη και πήρα και αγωγή για αυτό.
Η επόμενη φορά που αντιμετώπισα προβλήματα ήταν το 1985 που ήμουν 21. Τότε ένιωθα διάφορους πόνους στο σώμα μου, και ένιωθα ότι το κεφάλι μου θα ανοίξει και σε όσους γιατρούς και να πήγα δεν έβρισκαν ότι είχα κάτι. Και επειδή εκείνη τη χρονική περίοδο θα πήγαινα στρατό οι δικοί μου νόμιζαν ότι τους λέω ψέματα για να μην πάω. Έτσι κι εγώ πήγα κανονικά και έκανα όλη τη θητεία μου και τελειώνοντας πια πήγα και τους είπα «τώρα για ποιόν λόγο θα μου πείτε ότι πονάω;» Τότε πήγα στον ψυχίατρο που έχω μέχρι και σήμερα. Αυτός με βοήθησε σε εκείνη τη φάση πολύ και πέρασα τα επόμενα 7 χρόνια ήρεμα.
Όταν ήμουν 28 χρονών, έπαθα το πρώτο μου παραλήρημα. Είχα γνωρίσει μια κοπέλα με την οποία είχαμε το ίδια στέκια και την έβλεπα κάθε μέρα μέχρι που μια μέρα ξαφνικά αυτή εξαφανίστηκε. Εγώ πίστεψα τότε ότι επειδή αυτή ήταν ερωτευμένη μαζί μου, κάπου είχε πάει για λίγο αλλά ότι  μου είχε γράψει μια περιουσία τεράστια (πλοία και τέτοια) και ότι κάποια στιγμή θα γύριζε να ζήσουμε μαζί. Αυτά όλα ήταν κατασκευάσματα του μυαλού μου. Έτσι σκεφτόμουν για ένα τετράμηνο περίπου μέχρι που οι οικογένεια μου άρχισε να μου βάζει φάρμακα στο φαγητό και έτσι άρχισα να ηρεμώ. Σιγά σιγά μου έφυγαν οι σκέψεις και αμέσως μετά έπεσα σε κατάθλιψη γιατί σκεφτόμουν πως έγινε να το πάθω εγώ αυτό. Για αυτό θα σας μιλήσω περισσότερο σε επόμενη φορά.
 Από τότε έχω περάσει πολλές υποτροπές, σιγά σιγά θα σας τα πω όλα αυτά.
Αυτή τη στιγμή αυτό που θέλω να σας πω είναι ότι σταμάτησαν από την ελληνική αγορά το ντισιπάλ, το φάρμακο που παίρνω εδώ και χρόνια και είμαι πολύ θυμωμένος. Η επόμενη λύση είναι το ακινετόν το οποίο δεν το θέλω γιατί με ζαλίζει και μου φέρνει μαστούρα. Πριν δυο χρόνια σταμάτησαν το φλουμιντόλ, ένα φάρμακο που έπαιρνα δυο φορές την εβδομάδα και ήμουνα καλά. Όταν μου το σταματήσανε εγώ πέρασα δύο μήνες στο νοσοκομείο γιατί αρρώστησα, έπαθα υποτροπή. Οι φαρμακοβιομηχανίες σταματάνε τα φτηνά φάρμακα και παίζουν με την υγεία μας. Είμαι πολύ αναστατωμένος από αυτό.
Θα περιμένω τα σχόλια σας.
Μέχρι την επόμενη φορά γεια σας.

Εισαγωγική ανάρτηση

Γεια σας,
ονομάζομαι Βασίλης και είμαι 47 χρονών. Πριν από 19 χρόνια έπαθα το πρώτο μου ψυχωσικό επεισόδιο και από τότε διαγνώστηκα με σχιζοφρένεια.
Είναι η πρώτη φορά που γράφω στο ίντερνετ για την ασθένεια μου. Αυτή η σκέψη προέκυψε μέσα από την επικοινωνία μου με κάποιους από τους ανθρώπους της «ΚΛΙΜΑΚΑ» και πιο συγκεκριμένα συζητώντας το γεγονός ότι δεν υπάρχει καμία σελίδα στο ιντερνέτ που να είναι γραμμένη στα Ελληνικά από τους ίδιους τους ψυχικά πάσχοντες σχετικά με την ασθένεια τους.
Η γνώμη μου είναι ότι η ύπαρξη ενός τέτοιου blog μπορεί να βοηθήσει όλους μας με πολλούς τρόπους.
Αρχικά πιστεύω ότι είναι πολύ σημαντικό το να ξεκινήσει μεταξύ μας μια επικοινωνία και μέσα από αυτή να μπορέσουμε να εκφράσουμε εμείς οι ψυχικοί ασθενείς κάποιες σκέψεις που ως τώρα φοβόμασταν να εκφράσουμε και έτσι να συνειδητοποιήσουμε πως δεν είμαστε μόνοι σε όλο αυτό. Εγώ προσωπικά είμαι σίγουρος ότι θα πάρω πολλά μέσα από αυτή μας την επικοινωνία και ότι θα βοηθηθώ μαθαίνοντας πως αντιμετωπίζουν και άλλοι ασθενείς τη νόσο τους. 
Επίσης συζητώντας ανοιχτά για αυτά που βιώσαμε στο παρελθόν και μιλώντας για το πώς ζούμε καθημερινά με την ασθένεια μας, θα μπορέσουν και άλλοι άνθρωποι, που δεν έχουν σχιζοφρένεια, να καταλάβουν καλύτερα ποιοι είμαστε, πως λειτουργούμε αλλά και τι ΔΕΝ είμαστε από τα τόσα που έχουν ακουστεί για εμάς τους σχιζοφρενείς. Ουσιαστικά μιλάω για την καταπολέμηση του στίγματος που υπάρχει γύρω από αυτή την ασθένεια και που θέλει τους σχιζοφρενείς επικίνδυνους για τους άλλους και για την κοινωνία. Το προφίλ του σχιζοφρενή δολοφόνου δηλαδή…
Εγώ θα προσπαθήσω να γράφω στο blog μια φορά την εβδομάδα τουλάχιστον, μιλώντας για θέματα που με απασχολούν, πάντα σχετικά με τη νόσο. Όσοι ενδιαφέρεστε και θέλετε να συμμετέχετε σε αυτή την κουβέντα – θα προτιμούσα να την έβλεπα σαν κουβέντα και όχι σαν μονόλογο – παρακαλώ γράψτε ότι θέλετε ως σχόλιο κάτω από τις αναρτήσεις μου.
Μέσα στις επόμενες ημέρες θα ξεκινήσω μιλώντας σας λίγο για την ιστορία της ασθένειας μου, πότε και πως ξεκίνησαν όλα και πως εξελίχθηκαν τα πράγματα στην πορεία.
Ως τότε γεια σας.