Σήμερα θέλω να μιλήσω για το νόημα του να υπάρχουν άνθρωποι κοντά μας. Εγώ στάθηκα πολύ τυχερός και όταν αρρώστησα οι φίλοι μου δεν με εγκατέλειψαν (γιατί αυτό συμβαίνει στις περισσότερες περιπτώσεις). Νομίζω ότι έπαιξε ρόλο το ότι τους γνώριζα πολλά χρόνια και ήμασταν πολύ δεμένοι σαν παρέα πριν ξεκινήσει αυτή η ιστορία. Επίσης σημαντικό είναι νομίζω το ότι εγώ ήμουν ειλικρινής μαζί τους όλη αυτή τη διάρκεια. Εννοώ ότι δεν εκμεταλλεύτηκα ποτέ το γεγονός ότι αρρώστησα. Δεν το έπαιξα ποτέ περισσότερο άρρωστος από όσο ήμουν στην πραγματικότητα ενώ όταν ήμουν σε υποτροπή μερικές φορές τους μιλούσα για αυτά που ένιωθα ενώ άλλες απλά «έσφιγγα τα δόντια» και δεν το έδειχνα. Έχουμε περάσει πολλές υγιείς στιγμές σαν παρέα, με γέλια και ωραίες στιγμές. Με έχουν όμως ζήσει όμως και στα πολύ άσχημά μου, να παραληρώ…
Όλοι χρειαζόμαστε ανθρώπους δίπλα μας. Τους φίλους και την οικογένεια μας. Όταν αυτό συμβαίνει σε έναν ψυχικά ασθενή είναι ευλογία και ένας τρόπος να γίνει η ζωή πολύ περισσότερο ανεκτή.
Βασίλη,
ΑπάντησηΔιαγραφήθέλω καταρχάς να σε συγχαρώ για το όλη την πρωτοβουλία σου να δημιουργήσεις αυτό το ιστολόγιο. Δύσκολα βρίσκει κανείς το θάρρος να μιλήσει ανοιχτά για τη σχιζοφρένια, όμως να ξέρεις πως δεν είσαι μόνος σου σ’αυτή την προσπάθεια! Διαβάζω κάθε φορά τις αναρτήσεις σου και αν και δεν γνωριζόμαστε μέσα απο τα λόγια σου και την ειλικρινειά σου με βοη8άς να αντιμετωπίσω το δικό του πρόβλημα, μικρό ή μεγάλο, σημαντικό ή ασήμαντο κάθε φορά.
Λένε πως οταν μοιράζεσαι τον πόνο σου γίνεται μισός! Φιλε Βασίλη, συνέχισε να μας δίνεις δύναμη! Την έχουμε άνάγκη !
Νικόλας