Νέα αρχή

Γεια σας και πάλι,   

από τη πολύ μεγάλη καθημερινή επισκεψιμότητα που βλέπουμε ότι έχει το blog διαπιστώσαμε ότι το θέμα της ψύχωσης φαίνεται να ενδιαφέρει πολλούς από τους συνανθρώπους μας και ο συγκεκριμένος ιστότοπος δείχνει ότι παρέχει πληροφορίες που είναι χρήσιμες. 

Έτσι μετά από αρκετή σκέψη στο πώς να συνεχιστεί η λειτουργία του συγκεκριμένου blog, από τη στιγμή που η υγεία του Βασίλη δεν του επιτρέπει να είναι κοντά μας στη παρούσα φάση,  εμείς οι επαγγελματίες της ψυχικής υγείας στη Κλίμακα αποφασίσαμε να δώσουμε τη σκυτάλη της συγγραφής σε έναν άλλο άνθρωπο, που είναι επίσης πολύτιμο μέλος του δυναμικού των ατόμων που επισκέπτονται καθημερινά το Κέντρο Ημέρας «Ομόνοια» της Κλίμακα. 

Ο Κώστας λοιπόν θα μας μιλάει και αυτός με τη σειρά του για θέματα που σχετίζονται με τη ψύχωση αλλά και όχι μόνο. Είναι ανοιχτός σε τυχόν ερωτήσεις και θα επιθυμούσε να ανοίξει κάποιος διάλογος μεταξύ όλων μας.      

   

Του δίνουμε λοιπόν τον λόγο. 

Γεια σας, με λένε Κώστα και τον τελευταίο ενάμισυ χρόνο βρίσκομαι στον προστατευτικό χώρο της Μ.Κ.Ο. Κλίμακα. Πάσχω από ψύχωση εδώ και αρκετά χρόνια. Μια αρρώστια που με ταλαιπωρεί ιδιαίτερα και κυρίως με κάνει να αγχώνομαι με τις υποτροπές που είναι πάντα έτοιμες να δηλώσουν παρών και να μου αφαιρέσουν λίγη ακόμα ζωή. Ένα ποσοστό ακόμα λειτουργικότητας. 

Παρ’ό,τι παίρνω τακτικά τα φάρμακα μου και προσέρχομαι με συνέπεια στις συνεδρίες που κάνω με την ψυχολόγο μου ταλαιπωρούμαι από την έντονη επικριτικότητα προς τον εαυτό μου όπως μου έχει διαγνωστεί που τροφοδοτείται από την έντονη παραίτηση που βιώνω τις πρωϊνές ώρες που πηγαίνουν το πρόγραμμά μου πίσω με συνέπεια να αυτοεπικρίνομαι ως τεμπέλης και γαϊδούρι και να εξακολουθεί ένας φαύλος κύκλος. Μια ακόμα επίπτωση της ψύχωσης στη ζωή μου είναι η δυσκολία συγκέντρωσης και μελέτης κάτι που δυσκολεύει την πρόοδο μου στις σπουδές μου στον τομέα της πληροφορικής. Νιώθω να κουράζομαι σχετικά γρήγορα και να ξεχνάω μια παράγραφο που μόλις πριν από λίγο έχω διαβάσει. 

Απαραίτητο θα είναι εδώ να αναφερθώ και λίγο στο σπίτι μου. Ζω με τους γονείς μου και δυστυχώς έχω χάσει την αδελφή μου εδώ και αρκετά χρόνια από νευρογενή ανορεξία. Με συνέπεια να περάσω σχεδόν ολόκληρη την εφηβεία μου με κατάθλιψη και απομονωμένος. Με ένα κλίμα νοσηρότητας  στο σπίτι και μια απόσυρση στο σχολείο. Μια απόσυρση που παραμένει παρούσα  σε μεγάλα διαστήματα αν και θα έλεγα ότι σχεδόν χαρακτηρίζει ολόκληρη την ζωή μου. Σίγουρα η ζωή είναι δύσκολη όπως λένε και οι μεγαλύτερες θρησκείες του κόσμου. Όμως με συνοδοιπόρους τους κοντινούς μου ανθρώπους όπως και το πλαίσιο της Κλίμακα τα πράγματα δείχνουν να παλεύονται και αν μη τι άλλο πιστεύω ότι αξίζει την προσπάθεια. Καλή συνέχεια και στο επανιδείν.