Δευτέρα 4 Νοεμβρίου 2013

Είμαστε δυο, είμαστε τρεις ...



   Χαίρετε φίλοι! Αυτό το κείμενο είναι η συνέχεια του ακριβώς προηγούμενου … Εκεί είχα μιλήσει για την Μαρία αν θυμάστε, μια κοπέλα που περνάει δύσκολα κι έχει ανάγκη από φίλους και που θέλησαν να μου συστήσουν. Μετά, λοιπόν, από εκείνο το πρώτο τηλεφώνημα ακολούθησε και το καθοριστικό δεύτερο που κανόνιζε το, ας το πούμε, ραντεβού. Μόνο που ήταν ραντεβού για τρεις αφού θα παρευρισκόταν και η κοινή μας γνωστή.

   Αυτό, βέβαια, με προβλημάτισε για το πώς θα εξελισσόταν η συνάντηση, αλλά από την άλλη με ξεάγχωσε αφού τα πράγματα δεν θα πήγαιναν τελείως στα τυφλά. Έτσι, λοιπόν, έναν ωραίο σαββατιάτικο απόγευμα, από αυτά το τόσο γλυκά που μας χάρισε ο περασμένος Οκτώβρης συναντηθήκαμε στην έξοδο ενός μετρό.  Η πρώτη εντύπωση ήταν ενθαρρυντική καθ’ότι οι δυο τους με περίμεναν, και ειδικά εκείνη, η Μαρία, μου είχε τείνει το χέρι προς χειραψία προτού καν πλησιάσω, κι αυτό, ίσως, ήταν μια ένδειξη αμηχανίας. Μια απλή κοπέλα, λίγο κοντή και με 3 – 4 κιλά παραπάνω από το ιδανικό βάρος της. Με ένα συμπαθητικό πρόσωπο και μάλλον ένα καταβεβλημένο βλέμμα. Όλα καλά σκέφτηκα αφού εξωτερικά δεν με ελκύει θα είναι ευκολότερο να αναπτύξουμε μια φιλική σχέση.

   Προχωρήσαμε και πρότεινα να καθίσουμε σε ένα μαγαζί που συνηθίζω να πηγαίνω, να πιούμε έναν καφέ… Τελικά, την πρώτη μισή ώρα η Μαρία είχε πιει κιόλας όλον τον χυμό που είχε παραγγείλει και είχε μιλήσει ελάχιστα, αφού το τρίτο πρόσωπο της παρέας είχε την τάση να την αντικαθιστά κάθε φορά που τη ρωτούσα κάτι ή ακόμα ακόμα να την ΄΄παροτρύνει΄΄ να απαντήσει λες και επρόκειτο για οχτώ ετών παιδί, ΄΄έλα καλό μου, έλα Μαρία μου, πες κι εσύ την άποψή σου …΄΄, ΄΄αφού έχεις άποψη πες την΄΄. Τότε ήταν η ώρα  που μετάνιωσα ειλικρινώς για το γεγονός οτί συμφώνησα να έρθει και η κυρία μαζί μας … 

   Αφού μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι, αποφάσισα ότι δεν πάει άλλο και την έβαλα στην θέση της: ΄΄επιτέλους αν η Μαρία θέλει να απαντήσει θα απαντήσει΄΄, είπα, ΄΄εδώ δεν πιέζουμε κανέναν να κάνει κάτι με το ζόρι΄΄…  Τότε φάνηκε να συναισθάνεται το λάθος της, αφού κατά βάθος είναι ευγενική ύπαρξη. Η αλήθεια είναι οτί κι η Μαρία δεν βοηθούσε πολύ την κατάσταση. Όμως, σίγουρα, εγώ δεν θα μπορούσα να την κατηγορήσω γι’ αυτό. Πόσες φορές στο παρελθόν έχω δεχθεί τις ιδιαιτέρως στοργικές φροντίδες από οικείους και γνωστούς κι όμως τις έχω απορρίψει αποδεικνύοντας έτσι πόσο κακός αγωγός είμαι στην προσέγγιση των άλλων.

   Έπειτα,  το απλανές βλέμμα της μου είναι τόσο οικείο αφού μου θυμίζει την γεμάτη από φόβο και αποξένωση κατάσταση που βρέθηκα δύο τουλάχιστον φορές στην ζωή μου, μετά από τις νοσηλείες μου στο Νοσοκομείο (για να μην αναφέρω άλλες φορές, ενδιάμεσες). Αυτό το βλέμμα, δυστυχώς, όποτε το ξαναπαρατηρώ στο περιβάλλον μου με παγώνει. Γιατί γνωρίζω πως αυτός που το έχει συναισθάνεται την εικόνα που δίνει προς τους άλλους και υποφέρει καταλαβαίνοντας την ΄΄περίεργη΄΄ εντύπωση που δίνει …

   Εν τέλει, η Μαρία έδειξε να λύνεται, μέχρι που μας τραγούδησε ένα τετράστιχο από ένα αγαπημένο της λαϊκό τραγούδι και μου είπε ότι πέρασε καλά εκείνο το βράδυ μετά από αρκετό καιρό. Έτσι, κατευθυνόμενοι προς το μετρό αποχαιρετιστήκαμε, κι αφήσαμε ανοιχτό το ενδεχόμενο να ξανασυναντηθούμε. Εγώ κι η Μαρία, αυτήν την φορά οι δυο μας …







  





    














  

4 σχόλια:

  1. ΦΙΛΕ ΚΩΣΤΑ, ΑΝ ΣΟΥ ΕΔΙΝΑΝ ΝΑ ΠΑΙΞΕΙΣ ΜΕ ΔΥΟ ΜΠΕΜΠΟΥΛΕΣ ΠΑΝΩΜΟΙΟΤΥΠΕΣ ΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΑΚΙ ΚΑΙ Η ΔΙΑΦΟΡΑ ΤΟΥΣ ΗΤΑΝ ΣΤΟ ΣΩΜΑΤΑΚΙ ΤΟΥΣ,Η ΜΙΑ ΗΤΑΝ ΛΕΠΤΟΥΛΑ ΕΥΘΡΑΥΣΤΗ ΚΑΙ Η ΑΛΛΗ ΕΙΧΕ ΜΠΡΑΤΣΑΚΙΑ ΚΑΙ ΠΟΔΑΡΑΚΙΑ ΠΟΥ ΒΟΥΛΙΑΖΑΝ ΤΑ ΔΑΧΤΥΛΑ ΣΟΥ ΚΑΘΩΣ ΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΕΣ ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΣΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΡΟΤΣΑΚΙ ,ΣΕ ΠΛΗΡΟΦΟΡΩ ΘΑ ΕΝΟΙΩΘΕΣ ΤΟΣΗ ΧΑΡΑ ΠΟΥ Η ΑΛΛΗ ΜΠΕΜΠΑ ΔΕΝ ΘΑ ΣΟΥ ΤΗΝ ΕΔΙΝΕ ΜΕ ΤΙΠΟΤΕ ΤΟ ΜΩΡΑΚΙ ΜΟΥ.ΤΟ ΙΔΙΟ ΙΣΧΥΕΙ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΙΣ ΚΟΠΕΛΛΕΣ ΜΕ ΤΑ 3-4 -ΚΑΙ 14 ΚΙΛΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ..αΛΛΗ ΧΑΡΗ ΤΙ ΛΕΣ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΕΩΣ ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΑΝ ΛΕΠΤΕΣ ΚΟΠΕΛΛΕΣ ΝΑ ΖΩΓΡΑΦΙΣΕΙ Ο ΜΙΧΑΗΛ ΑΓΓΕΛΟΣ ;Η ΦΤΩΧΕΙ ΚΑΙ Η ΠΕΙΝΑ ΕΙΧΑΝ ΠΡΩΤΕΙΕΣ ΤΟΤΕ.Σ ΑΦΗΝΩ ΝΑ ΑΝΑΡΩΤΗΘΕΙΣ ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΖΩΓΡΑΦΩΝ ΠΟΥ ΕΙΧΑΝ ΑΔΥΝΑΜΙΑ ΣΤΙΣ ΧΟΝΔΟΥΛΕΣ ΚΟΠΕΛΛΕΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΔΡΟΣΙΑ ΤΩΝ ΝΕΑΝΙΚΩΝ ΤΟΥΣ ΧΡΟΝΩΝ.
    .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Φίλη Ρούσα, δεν αμφιβάλλω γι'αυτό που λες.
      Κάθε άλλο μάλιστα! Και προσωπικά πιστεύω de gustibus non est disputandum (περί ορέξεως κολοκυθόπιτα) ... Αναφέρω τα κιλά σε μια προσπάθεια να δώσω μια εικόνα και τίποτα παραπάνω ...
      Σ'ευχαριστώ για το σχόλιό σου πάντως!

      Διαγραφή
  2. ευχομαι η επομενη συναντηση να ειναι καλυτερη, πιο διασκεδαστικη και πιο φιλικη και για τους δυο σας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Σ'ευχαριστώ Νιόβη ... Είμαι σίγουρος γι'αυτό!

    ΑπάντησηΔιαγραφή