Τρίτη 13 Μαρτίου 2012

Η σημασία των φίλων


Σήμερα θέλω να μιλήσω για το νόημα του να υπάρχουν άνθρωποι κοντά μας. Εγώ στάθηκα πολύ τυχερός και όταν αρρώστησα οι φίλοι μου δεν με εγκατέλειψαν (γιατί αυτό συμβαίνει στις περισσότερες περιπτώσεις). Νομίζω ότι έπαιξε ρόλο το ότι τους γνώριζα πολλά χρόνια και ήμασταν πολύ δεμένοι σαν παρέα πριν ξεκινήσει αυτή η ιστορία. Επίσης σημαντικό είναι νομίζω το ότι εγώ ήμουν ειλικρινής μαζί τους όλη αυτή τη διάρκεια. Εννοώ ότι δεν εκμεταλλεύτηκα ποτέ το γεγονός ότι αρρώστησα. Δεν το έπαιξα ποτέ περισσότερο άρρωστος από όσο ήμουν στην πραγματικότητα ενώ όταν ήμουν σε υποτροπή μερικές φορές τους μιλούσα για αυτά που ένιωθα ενώ άλλες απλά «έσφιγγα τα δόντια» και δεν το έδειχνα. Έχουμε περάσει πολλές υγιείς στιγμές σαν παρέα, με γέλια και ωραίες στιγμές. Με έχουν όμως ζήσει όμως και στα πολύ άσχημά μου, να παραληρώ…
Όλοι  χρειαζόμαστε ανθρώπους δίπλα μας. Τους φίλους και την οικογένεια μας. Όταν αυτό συμβαίνει σε έναν ψυχικά ασθενή είναι ευλογία και ένας τρόπος να γίνει η ζωή πολύ περισσότερο ανεκτή.

Παρασκευή 9 Μαρτίου 2012

Πως είναι το να ζει κανείς με αυτή την ασθένεια


Έχω αρκετό καιρό να γράψω εδώ αλλά δεν ήμουν πολύ καλά και με απασχολούσαν πολλά. Σήμερα αποφάσισα να μιλήσω λίγο για το τι σημαίνει να ζει κανείς με τη σχιζοφρένεια.
Ο κάθε άνθρωπος γενικά στη ζωή του έχει να αντιμετωπίσει πολλά προβλήματα. Ο κάθε ασθενής από την άλλη εκτός από τα συνηθισμένα προβλήματα της ζωής που έχουν όλοι, έχει να αντιμετωπίσει και τα προβλήματα που προκύπτουν από την ασθένεια του.  Σκεφτείτε πόσο δύσκολα γίνονται τα πράγματα αν αυτά τα προβλήματα προκύπτουν από το μυαλό, που τα συντονίζει όλα.    
Έχω ζήσει αρκετές φορές την πολύ δυσάρεστη κατάσταση του να δουλεύω (εγώ δούλευα στα ασθενοφόρα για 9 χρόνια ενώ είχε ξεκινήσει η ασθένεια) και παράλληλα την ίδια ώρα να πρέπει να αντιμετωπίσω τα συμπτώματα της αρρώστιας. Σκεφτείτε ότι οι φωνές που ακούμε εμείς οι σχιζοφρενείς μέσα στο κεφάλι μας πολλές φορές μας μιλάνε την ίδια ώρα που μας μιλάνε και οι πραγματικοί άνθρωποι. Σκεφτείτε πόσο μπερδευτικό, κουραστικό και δυσάρεστο μπορεί να είναι αυτό. Τα πρώτα χρόνια που άρχισα να ακούω τις φωνές ήταν φοβερά τρομακτικό… και απόκοσμο.. Τώρα κάπως τις έχω συνηθίσει περισσότερο. Οι φωνές μπορεί να συνεχίζουν για μέρες, εβδομάδες ακόμα και μήνες και να υπάρχουν στη ζωή σου παράλληλα με όλα τα άλλα τα καθημερινά.
Απευθύνω την επόμενη ερώτηση στους άλλους ασθενείς που διαβάζουν αυτό το Blog. Όσοι από εσάς δουλεύετε πώς τα καταφέρνετε στη δουλειά σας με αυτές τις συνθήκες, όταν δηλαδή είστε σε κρίση; Το ρωτάω γιατί θα ήθελα να μου δίνατε καμμία συμβουλή, ίσως κάτι που να μην έχω σκεφτεί εγώ.. ένας διαφορετικός τρόπος αντιμετώπισης αυτών των προβλημάτων..
Τις προάλλες μιλούσα σε κάποιον για την ασθένεια μου, γενικά δεν συνηθίζω να το κάνω συχνά αυτό σε ανθρώπους εκτός περιβάλλοντος της κλίμακας ή ανθρώπων που ξέρουν από αυτά γιατί νιώθω ότι θα τους βαρύνω με τα προβλήματα μου. Τελοσπάντων, μιλούσα λοιπόν με αυτόν τον άνθρωπο ο οποίος με ρώτησε πως νιώθω που δεν έκανα οικογένεια και παιδιά. Αν στεναχωριέμαι δηλαδή. Η απάντηση μου είναι και ναι και όχι. Η αλήθεια είναι πως ένα παιδί σημαίνει πολύ μεγάλη ευθύνη και μπορεί κάποια στιγμή να γυρίσει και να σου πει γιατί με έφερες σε αυτόν τον κόσμο, έτσι όπως είναι τα πράγματα και εκεί τι του απαντάς; Επίσης φοβόμουν μην του μεταδώσω την ασθένεια μου. Δεν είναι εύκολα πράγματα αυτά.
Εγώ δυστυχώς πια δυσκολεύομαι να συγκρατήσω τις καλές στιγμές μέσα μου. Εννοώ, ότι οι καθημερινές ωραίες εικόνες, όπως το να πιείς έναν καφέ στον ήλιο, δεν «περνάνε» μέσα μου, δεν μου λένε κάτι. Και οι αισθήσεις μου έχουν ταλαιπωρηθεί. Η όσφρηση μου έχει χαλάσει πολύ. Και δεν έχω ενέργεια. Βασικά τα σωματικά συμπτώματα με απασχολούν αυτή τη περίοδο περισσότερο από τα ψυχολογικά.
Τελοσπάντων, πολλά είπα αυτή τη φορά. Θα ξαναγράψω σύντομα. Ως τότε μακάρι να ακούσω και από εσάς, όσοι είστε εσείς αυτοί που καθημερινά τσεκάρετε το blog, γιατί δεν είστε λίγοι… Καλή συνέχεια. Γεια σας.