Οι σκέψεις μου

Τις τελευταίες 5,6 μέρες, από τότε ουσιαστικά που άλλαξα τα φάρμακα έχω αρχίσει να έχω  πιο έντονες σκέψεις ότι όλα αυτά δεν συμβαίνουν τυχαία. Βασικά από τι στιγμή που βγήκα από την τελευταία μου νοσηλεία πριν 4 μήνες, σκέφτομαι ότι γίνεται ένα τεράστιο ιατρικό πείραμα στο μυαλό μου με σκοπό να μου σβήσουν τη μνήμη. Ακόμα το πιστεύω αυτό. Απλά τις τελευταίες μέρες μιλάω για τις σκέψεις μου αυτές ενώ πιο πριν το έκρυβα. Και μέρος αυτού του σχεδίου είναι και το ότι σταμάτησαν τα ντισιπάλ από την αγορά. Αυτό που έχει αλλάξει αυτή τη φορά είναι ότι επειδή νιώθω χωρίς ενέργεια αυτές οι σκέψεις δεν με απασχολούν τόσο πολύ. Βασικά σκέφτομαι έντονα πως γέρασα, είμαι κοντά στα 50 πια, και νιώθω σαν να πέρασε η ζωή μου και αυτό με χαροποιεί κάπως γιατί σκέφτομαι ότι όταν πεθάνω θα τελειώσουν και τα προβλήματα μου. Έχω ένα μοιρολατρικό συναίσθημα τις τελευταίες μέρες, αυτό μου συμβαίνει, και μια ηρεμία, νυστάζω πολύ και θέλω να κοιμάμαι συνέχεια. Θα τα πούμε ξανά σύντομα.

Λίγα λόγια για εμένα

Είδα ότι μέσα σε λίγες μέρες από την πρώτη δημοσίευση 500 άνθρωποι επισκέφτηκαν το blog. Η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα οτι θα ενδιέφερε τόσο πολύ κόσμο και χαίρομαι.
Σήμερα θα γράψω λίγο για την ασθένεια μου και θα σας πω και τι με απασχολεί αυτή τη στιγμή.
Η πρώτη φορά που θυμάμαι να μην νιώθω καλά και να πηγαίνω σε κάποιον γιατρό να με δει, ήταν στα 14 μου όταν πέρασα κατάθλιψη και πήρα και αγωγή για αυτό.
Η επόμενη φορά που αντιμετώπισα προβλήματα ήταν το 1985 που ήμουν 21. Τότε ένιωθα διάφορους πόνους στο σώμα μου, και ένιωθα ότι το κεφάλι μου θα ανοίξει και σε όσους γιατρούς και να πήγα δεν έβρισκαν ότι είχα κάτι. Και επειδή εκείνη τη χρονική περίοδο θα πήγαινα στρατό οι δικοί μου νόμιζαν ότι τους λέω ψέματα για να μην πάω. Έτσι κι εγώ πήγα κανονικά και έκανα όλη τη θητεία μου και τελειώνοντας πια πήγα και τους είπα «τώρα για ποιόν λόγο θα μου πείτε ότι πονάω;» Τότε πήγα στον ψυχίατρο που έχω μέχρι και σήμερα. Αυτός με βοήθησε σε εκείνη τη φάση πολύ και πέρασα τα επόμενα 7 χρόνια ήρεμα.
Όταν ήμουν 28 χρονών, έπαθα το πρώτο μου παραλήρημα. Είχα γνωρίσει μια κοπέλα με την οποία είχαμε το ίδια στέκια και την έβλεπα κάθε μέρα μέχρι που μια μέρα ξαφνικά αυτή εξαφανίστηκε. Εγώ πίστεψα τότε ότι επειδή αυτή ήταν ερωτευμένη μαζί μου, κάπου είχε πάει για λίγο αλλά ότι  μου είχε γράψει μια περιουσία τεράστια (πλοία και τέτοια) και ότι κάποια στιγμή θα γύριζε να ζήσουμε μαζί. Αυτά όλα ήταν κατασκευάσματα του μυαλού μου. Έτσι σκεφτόμουν για ένα τετράμηνο περίπου μέχρι που οι οικογένεια μου άρχισε να μου βάζει φάρμακα στο φαγητό και έτσι άρχισα να ηρεμώ. Σιγά σιγά μου έφυγαν οι σκέψεις και αμέσως μετά έπεσα σε κατάθλιψη γιατί σκεφτόμουν πως έγινε να το πάθω εγώ αυτό. Για αυτό θα σας μιλήσω περισσότερο σε επόμενη φορά.
 Από τότε έχω περάσει πολλές υποτροπές, σιγά σιγά θα σας τα πω όλα αυτά.
Αυτή τη στιγμή αυτό που θέλω να σας πω είναι ότι σταμάτησαν από την ελληνική αγορά το ντισιπάλ, το φάρμακο που παίρνω εδώ και χρόνια και είμαι πολύ θυμωμένος. Η επόμενη λύση είναι το ακινετόν το οποίο δεν το θέλω γιατί με ζαλίζει και μου φέρνει μαστούρα. Πριν δυο χρόνια σταμάτησαν το φλουμιντόλ, ένα φάρμακο που έπαιρνα δυο φορές την εβδομάδα και ήμουνα καλά. Όταν μου το σταματήσανε εγώ πέρασα δύο μήνες στο νοσοκομείο γιατί αρρώστησα, έπαθα υποτροπή. Οι φαρμακοβιομηχανίες σταματάνε τα φτηνά φάρμακα και παίζουν με την υγεία μας. Είμαι πολύ αναστατωμένος από αυτό.
Θα περιμένω τα σχόλια σας.
Μέχρι την επόμενη φορά γεια σας.

Εισαγωγική ανάρτηση

Γεια σας,
ονομάζομαι Βασίλης και είμαι 47 χρονών. Πριν από 19 χρόνια έπαθα το πρώτο μου ψυχωσικό επεισόδιο και από τότε διαγνώστηκα με σχιζοφρένεια.
Είναι η πρώτη φορά που γράφω στο ίντερνετ για την ασθένεια μου. Αυτή η σκέψη προέκυψε μέσα από την επικοινωνία μου με κάποιους από τους ανθρώπους της «ΚΛΙΜΑΚΑ» και πιο συγκεκριμένα συζητώντας το γεγονός ότι δεν υπάρχει καμία σελίδα στο ιντερνέτ που να είναι γραμμένη στα Ελληνικά από τους ίδιους τους ψυχικά πάσχοντες σχετικά με την ασθένεια τους.
Η γνώμη μου είναι ότι η ύπαρξη ενός τέτοιου blog μπορεί να βοηθήσει όλους μας με πολλούς τρόπους.
Αρχικά πιστεύω ότι είναι πολύ σημαντικό το να ξεκινήσει μεταξύ μας μια επικοινωνία και μέσα από αυτή να μπορέσουμε να εκφράσουμε εμείς οι ψυχικοί ασθενείς κάποιες σκέψεις που ως τώρα φοβόμασταν να εκφράσουμε και έτσι να συνειδητοποιήσουμε πως δεν είμαστε μόνοι σε όλο αυτό. Εγώ προσωπικά είμαι σίγουρος ότι θα πάρω πολλά μέσα από αυτή μας την επικοινωνία και ότι θα βοηθηθώ μαθαίνοντας πως αντιμετωπίζουν και άλλοι ασθενείς τη νόσο τους. 
Επίσης συζητώντας ανοιχτά για αυτά που βιώσαμε στο παρελθόν και μιλώντας για το πώς ζούμε καθημερινά με την ασθένεια μας, θα μπορέσουν και άλλοι άνθρωποι, που δεν έχουν σχιζοφρένεια, να καταλάβουν καλύτερα ποιοι είμαστε, πως λειτουργούμε αλλά και τι ΔΕΝ είμαστε από τα τόσα που έχουν ακουστεί για εμάς τους σχιζοφρενείς. Ουσιαστικά μιλάω για την καταπολέμηση του στίγματος που υπάρχει γύρω από αυτή την ασθένεια και που θέλει τους σχιζοφρενείς επικίνδυνους για τους άλλους και για την κοινωνία. Το προφίλ του σχιζοφρενή δολοφόνου δηλαδή…
Εγώ θα προσπαθήσω να γράφω στο blog μια φορά την εβδομάδα τουλάχιστον, μιλώντας για θέματα που με απασχολούν, πάντα σχετικά με τη νόσο. Όσοι ενδιαφέρεστε και θέλετε να συμμετέχετε σε αυτή την κουβέντα – θα προτιμούσα να την έβλεπα σαν κουβέντα και όχι σαν μονόλογο – παρακαλώ γράψτε ότι θέλετε ως σχόλιο κάτω από τις αναρτήσεις μου.
Μέσα στις επόμενες ημέρες θα ξεκινήσω μιλώντας σας λίγο για την ιστορία της ασθένειας μου, πότε και πως ξεκίνησαν όλα και πως εξελίχθηκαν τα πράγματα στην πορεία.
Ως τότε γεια σας.