Εσύ πότε παίρνεις άδεια;

   Χαίρετε και πάλι φίλοι! Χαίρετε μετά από ένα διάλειμμα αρκετών εβδομάδων … Διάλειμμα το οποίο έγινε εν μέρει εξ επιλογής και εν μέρει εξ ανάγκης… Το επέλεξα μεν λόγω μεγαλύτερων υποχρεώσεων στη σχολή που φοιτώ, αλλά οι οποίες υποχρεώσεις δεν είναι ότι δεν μου άφηναν καθόλου χρόνο, πρέπει να σημειώσω  (για να είμαι ειλικρινής). Ο πραγματικός λόγος ο οποίος με ανάγκασε να μη δίνω το σχεδόν τακτικό μου παρών σε αυτό το ιστολόγιο είναι ότι δεν ένιωθα την ανάγκη να με πιέζει να γράψω κάτι ακόμα, κάτι καινούριο ή διαφορετικό…

   Η διαδικασία του γραψίματος έχει ως εξής: σε κάποιες στιγμές οικειοθελούς ή μη απομόνωσης σκέφτομαι σχετικά με την ασθένεια που μου έχει διαγνωστεί, την ψύχωση, και πως μπορώ να τα ταιριάξω τα όσα τυχόν συνέβησαν σε ένα κείμενο με αρχή, μέση και τέλος για να τα εκθέσω σε ένα σχετικά ευρύ κοινό… Αυτό γινόταν αυτόματα μετά από περίπου 10 – 12 ημέρες από τη σύνταξη του αμέσως προηγούμενου κειμένου και για ένα με δύο ακόμα ημέρες το δούλευα στο μυαλό μου. Η αλήθεια είναι ότι πολλές φορές δεν είχα καμία διάθεση να κάτσω να γράψω, όμως κάτι μαγικό συνέβαινε τότε. Κάτι με τραβούσε στον υπολογιστή μου και καθόμουν να γράψω ολόκληρο το κείμενο χωρίς να σηκώσω κεφάλι. Με μια αίσθηση ικανοποίησης να συνοδεύει κάθε φορά την τελευταία τελεία …

   Αυτή η ανάγκη δεν υφίσταται πια ή αν θέλετε έχει χάσει κάτι από την ισχύ της. Είτε ίσως επειδή αισθάνομαι μια μεγαλύτερη ανάγκη από αυτή να μη ΄΄μετράω΄΄ τόσο πολύ τα πράγματα (να μη τα ξεσκονίζω), είτε γιατί θεωρώ ότι με τα 25 περίπου κείμενα που έχω αναρτήσει έχει κλείσει ένας (πρώτος) ιδιαιτέρως πυκνός κύκλος αναρτήσεων και έχω την επιθυμία να δω που πηγαίνω πρώτα εγώ κι ύστερα που πηγαίνει αυτό το ιστολόγιο … Πολύ απλά, μέχρι τώρα είχα πάρει άδεια από τη σημαία και τώρα με αυτό το κείμενο είναι σα να ζητάω όχι άδεια απολύσεως, αλλά μια τιμητική, έτσι για την προσπάθεια … 

   Εύχομαι, λοιπόν, σε όλους Καλά Χριστούγεννα και καλόν αγώνα! Μέχρι την επόμενη φορά που θα τα πούμε! Για οτιδήποτε νεώτερο είμαστε σε επαφή. Να είστε όλοι και όλες καλά!...

Είμαστε δυο, είμαστε τρεις ...

   Χαίρετε φίλοι! Αυτό το κείμενο είναι η συνέχεια του ακριβώς προηγούμενου … Εκεί είχα μιλήσει για την Μαρία αν θυμάστε, μια κοπέλα που περνάει δύσκολα κι έχει ανάγκη από φίλους και που θέλησαν να μου συστήσουν. Μετά, λοιπόν, από εκείνο το πρώτο τηλεφώνημα ακολούθησε και το καθοριστικό δεύτερο που κανόνιζε το, ας το πούμε, ραντεβού. Μόνο που ήταν ραντεβού για τρεις αφού θα παρευρισκόταν και η κοινή μας γνωστή.

   Αυτό, βέβαια, με προβλημάτισε για το πώς θα εξελισσόταν η συνάντηση, αλλά από την άλλη με ξεάγχωσε αφού τα πράγματα δεν θα πήγαιναν τελείως στα τυφλά. Έτσι, λοιπόν, έναν ωραίο σαββατιάτικο απόγευμα, από αυτά το τόσο γλυκά που μας χάρισε ο περασμένος Οκτώβρης συναντηθήκαμε στην έξοδο ενός μετρό.  Η πρώτη εντύπωση ήταν ενθαρρυντική καθ’ότι οι δυο τους με περίμεναν, και ειδικά εκείνη, η Μαρία, μου είχε τείνει το χέρι προς χειραψία προτού καν πλησιάσω, κι αυτό, ίσως, ήταν μια ένδειξη αμηχανίας. Μια απλή κοπέλα, λίγο κοντή και με 3 – 4 κιλά παραπάνω από το ιδανικό βάρος της. Με ένα συμπαθητικό πρόσωπο και μάλλον ένα καταβεβλημένο βλέμμα. Όλα καλά σκέφτηκα αφού εξωτερικά δεν με ελκύει θα είναι ευκολότερο να αναπτύξουμε μια φιλική σχέση.

   Προχωρήσαμε και πρότεινα να καθίσουμε σε ένα μαγαζί που συνηθίζω να πηγαίνω, να πιούμε έναν καφέ… Τελικά, την πρώτη μισή ώρα η Μαρία είχε πιει κιόλας όλον τον χυμό που είχε παραγγείλει και είχε μιλήσει ελάχιστα, αφού το τρίτο πρόσωπο της παρέας είχε την τάση να την αντικαθιστά κάθε φορά που τη ρωτούσα κάτι ή ακόμα ακόμα να την ΄΄παροτρύνει΄΄ να απαντήσει λες και επρόκειτο για οχτώ ετών παιδί, ΄΄έλα καλό μου, έλα Μαρία μου, πες κι εσύ την άποψή σου …΄΄, ΄΄αφού έχεις άποψη πες την΄΄. Τότε ήταν η ώρα  που μετάνιωσα ειλικρινώς για το γεγονός οτί συμφώνησα να έρθει και η κυρία μαζί μας … 

   Αφού μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι, αποφάσισα ότι δεν πάει άλλο και την έβαλα στην θέση της: ΄΄επιτέλους αν η Μαρία θέλει να απαντήσει θα απαντήσει΄΄, είπα, ΄΄εδώ δεν πιέζουμε κανέναν να κάνει κάτι με το ζόρι΄΄…  Τότε φάνηκε να συναισθάνεται το λάθος της, αφού κατά βάθος είναι ευγενική ύπαρξη. Η αλήθεια είναι οτί κι η Μαρία δεν βοηθούσε πολύ την κατάσταση. Όμως, σίγουρα, εγώ δεν θα μπορούσα να την κατηγορήσω γι’ αυτό. Πόσες φορές στο παρελθόν έχω δεχθεί τις ιδιαιτέρως στοργικές φροντίδες από οικείους και γνωστούς κι όμως τις έχω απορρίψει αποδεικνύοντας έτσι πόσο κακός αγωγός είμαι στην προσέγγιση των άλλων.

   Έπειτα,  το απλανές βλέμμα της μου είναι τόσο οικείο αφού μου θυμίζει την γεμάτη από φόβο και αποξένωση κατάσταση που βρέθηκα δύο τουλάχιστον φορές στην ζωή μου, μετά από τις νοσηλείες μου στο Νοσοκομείο (για να μην αναφέρω άλλες φορές, ενδιάμεσες). Αυτό το βλέμμα, δυστυχώς, όποτε το ξαναπαρατηρώ στο περιβάλλον μου με παγώνει. Γιατί γνωρίζω πως αυτός που το έχει συναισθάνεται την εικόνα που δίνει προς τους άλλους και υποφέρει καταλαβαίνοντας την ΄΄περίεργη΄΄ εντύπωση που δίνει …

   Εν τέλει, η Μαρία έδειξε να λύνεται, μέχρι που μας τραγούδησε ένα τετράστιχο από ένα αγαπημένο της λαϊκό τραγούδι και μου είπε ότι πέρασε καλά εκείνο το βράδυ μετά από αρκετό καιρό. Έτσι, κατευθυνόμενοι προς το μετρό αποχαιρετιστήκαμε, κι αφήσαμε ανοιχτό το ενδεχόμενο να ξανασυναντηθούμε. Εγώ κι η Μαρία, αυτήν την φορά οι δυο μας …

  

    

  

Γιατρέ, θεράπευσε τον εαυτό σου ...

   Χαίρετε και πάλι φίλοι μου! Σήμερα θα αναφερθώ σε ένα θέμα για το οποίο είχα κάποιον ενδοιασμό να γράψω. Και τούτο διότι περιλαμβάνει και κάποιο τρίτο πρόσωπο. Όμως, σκέφτηκα, δεν θα αναφερθώ προσωπικά και ονομαστικά παρά μόνο ως περίπτωση. Έτσι, και χωρίς να γίνομαι συγκεκριμένος θα σας πω για μια δεσποινίδα που θέλησαν να μου συστήσουν.

   Πριν από μερικές ημέρες μου έγινε ένα τηλέφωνο από κάποια οικογενειακή γνωστή με σκοπό να μου ζητήσει να μου γνωρίσει κάποια  κοπέλα η οποία είχε ανάγκη από νέες φιλίες. Αυτό βέβαια είναι εντάξει μαζί μου καθ’ότι και παρ’ότι έχω τον κύκλο μου θεωρώ πως είμαι ανοιχτός σε νέες φιλίες.

   Όμως, η κυρία η οποία τηλεφώνησε μου γνώρισε πως η ας την πούμε Μαρία είναι χωρίς κανένα φίλο, παρ’ότι έχει εργασία, και είναι πολύ κλειστός άνθρωπος, μιλάει λίγο και δεν ανοίγεται εύκολα. Ακόμα, ότι δεν έχει ιδιαίτερα ενδιαφέροντα. Έτσι, η πρώτη μου αντίδραση ήταν απορία που σκέφτηκε εμένα για μια τέτοια περίπτωση και η δεύτερη σκέψη ότι ΄΄ κοίτα τι μου έτυχε΄΄ και ΄΄ όλα τα’χαμε, αυτό το βάρος μας έλειπε΄΄. Όμως, πέρα από αυτή την γογγύζουσα διάθεση σκέφτηκα και κάτι περισσότερο συνειδητό, αμέσως έλαμψε στο μυαλό μου η φράση ΄΄ίατρέ, θεράπευσον σεαυτόν΄΄. Εδώ, δηλαδή, μέχρι πρότινος μπορεί να πει κανείς οτί βρισκόμουν στην θέση της, πώς τώρα να αναλάβω τέτοια ευθύνη;

    Η κυρία αυτή μου απάντησε πάντως πως με θεωρεί ικανό ομιλητή και ΄΄καλό ΄΄ παιδί, πράγμα που μου προξένησε ακόμα μεγαλύτερη εντύπωση πώς μπορεί να το ξέρει αυτό, αφού η επαφή μας είναι σπάνια και τυπική. Πέρα από αυτό έκατσα και σκέφτηκα ή μάλλον μου δημιουργήθηκε ο συλλογισμός που μοιάζει να λέει πως έχουμε χρέος να δουλεύουμε τα χωράφια που γνωρίζουμε. Με άλλα λόγια, ποιος είναι περισσότερο κατάλληλος να  μιλήσει και να σχετιστεί με έναν εξαρτημένο, για παράδειγμα, παρά ένας που έχει περάσει από εξαρτήσεις, με την προϋπόθεση βέβαια ότι έχει αγκυροβολήσει σε ασφαλές λιμάνι έχοντας περάσει πρώτα απέναντι. 

   Το λοιπόν, η αρχική μου απάντηση στην κυρία αυτή για μια ενδεχόμενη συνάντηση με την Μαρία ήταν ότι μάλλον κάποιο λάθος κάνει που σκέφτηκε εμένα και πως θα την απογοητεύσω αλλά δεν θεωρώ τον εαυτό μου το κατάλληλο πρόσωπο για αυτήν την αποστολή. Όμως, μετά από την διεργασία την οποία ανέφερα κατέληξα να ανατρέψω αυτή μου την άποψη και να αφήσω την πόρτα ανοιχτή για μια συνάντηση. Αργότερα, το συζήτησα και με την ψυχοθεραπεύτριά μου κι εκεί κατάλαβα οτί κι αυτή η περίπτωση όπως κι όλα τα πράγματα χρειάζονται διάκριση. Το μόνο που χρειαζόταν ήταν να οριοθετήσω τη στάση μου και να μην αναλάβω ένα ρόλο θεραπευτή, που ούτως ή άλλως δεν μου αναλογεί και βέβαια δεν τον κατέχω κιόλας. Άλλωστε, μπορούμε πολύ απλά να μιλήσουμε ΄΄ για τον καιρό, την κατασκήνωση που πήγα και γενικότερα περί ανέμων και υδάτων΄΄, όπως μου ανέφερε.

   Έτσι, λοιπόν, οπλίστηκα και ετοιμάστηκα για μια συνάντηση με την κοπέλα που ονόμασα Μαρία. Τώρα για τη συνάντηση και το τι διαμείφθηκε σε αυτή νομίζω πως θα χρειαστεί ένα επιπλέον κείμενο. Ευχαριστώ που διαβάζετε αυτό το μπλόγκ. Περιμένω τα σχόλιά σας και εύχομαι εις το επανιδείν. Να είστε όλοι καλά!

  

Mια ... διαμαρτυρόμενη επιταγή!

   Χαίρετε και καλό Φθινόπωρο ή μήπως καλό Χειμώνα; Στις μέρες μας, δυστυχώς, οι τέσσερις εποχές έχουν καταλήξει να είναι δύο: Χειμώνας & Καλοκαίρι. Ευτυχώς ακραία καιρικά φαινόμενα δεν έκαναν την εμφάνιση τους στη χώρα μας, μολαταύτα το κρύο μπήκε δυναμικά όσο και αιφνιδιαστικά στην καθημερινότητά μας. Αυτή η αλλαγή άλλους τους βρίσκει να χαίρονται και άλλους, σαφώς τους περισσότερους, τους βρίσκει να απειλούνται. Και εξηγούμαι αμέσως.

   Ως άνθρωπος ο οποίος έχω περάσει από την φάση του να μπαίνει ο Χειμώνας κι εγώ να είμαι τελείως απροετοίμαστος υλικά, πάντα αυτήν την εποχή δεν μπορεί το μυαλό μου παρά να πηγαίνει σε αυτούς που είναι κυριολεκτικά στο έλεος του Θεού, αλλά και στο έλεος των ανθρώπων. Ευτυχώς για μένα, που τώρα απολαμβάνω κάθε άνεση ζεστασιάς, η εμπειρία του να ζεις στο κρύο ήταν σύντομη και χωρίς περαιτέρω επιπτώσεις. Όμως δεν συμβαίνει το ίδιο για έναν ιδιαιτέρως μεγάλο αριθμό συμπολιτών μας. Πόσος λόγος δεν γίνεται στα δελτία ειδήσεων για το επίδομα θέρμανσης; Και μάλιστα σε ακριτικές περιοχές που ταλανίζονται από χιόνια και πολύ χαμηλές θερμοκρασίες. Και έρχονται να ζητήσουν ένα μάτσο πιστοποιητικά ώστε να σου χορηγήσουν αυτό το επίδομα.  Αντί να θεωρείται a priori δεδομένο ως κοινωνικό αγαθό που είναι η θαλπωρή. 
   
 Μια από τις περισσότερο γνωστές φράσεις του Ευαγγελίου είναι ο έχων δύο χιτώνες να δίνει τον ένα. Κι όμως, οι περισσότεροι από εμάς έχουμε και τρεις και τέσσερις και πέντε χιτώνες, ή πουκάμισα στην περίπτωσή μου, κι όμως δεν δίνουμε σε κάποιον που μπορεί να στερείται ακόμα και ενός. Εδώ θα πρέπει να τονίσω ότι κατά την άποψή μου η κοινωνική αλληλεγγύη ή κατ’άλλους η ελεημοσύνη δεν είναι μια πράξη που πρέπει να γίνεται μίζερα, επειδή έτσι πρέπει. Ούτε ακόμα ως μια πράξη οίκτου. 

    Και να σας πω γιατί. Οι άνθρωποι μιας πολιτείας, όπως και οι λαοί μεταξύ τους έχουν κάτι κοινό. Είμαστε όλοι αδέλφια. Και ποιος αδελφός βλέπει το αίμα του να στερείται ή να υποφέρει και δεν κινητοποιείται να τον απαλλάξει από την στενοχώρια του, από τον πόνο του ή από την ανέχειά του. Κατά την άποψή μου, και πολλών άλλων, όταν δίνεις παίρνεις. Και μάλιστα, αν θέλετε, το να δίνεις μπορεί να θεωρηθεί κάλλιστα μια εγωϊστική πράξη. Δίνω επειδή νιώθω καλά, προσοχή όμως όχι από επίδειξη γιατί αυτό είναι μια διαστροφή της συμπεριφοράς. Τι ωραία, λοιπόν, να είμασταν λίγο παραπάνω εγωϊστές!

   Και γράφοντας στο blog της Κλίμακα, δεν θα μπορούσα παρά να αναφέρω την συνεισφορά της στους αστέγους, σε πολλαπλά επίπεδα όσο και στο κομμάτι της ένδυσης. Έτσι, όσοι θα ήθελαν να ντύσουν κάποιους που τυχαίνει να μην έχουν χειμερινά ρούχα στην γκαρνταρόμπα τους (και συγχωρέστε μου το χιούμορ, να μην έχουν καν ντουλάπα και σπίτι), μπορούν να δώσουν, μπορούμε όλοι να δώσουμε από το περίσσευμά μας. Ξέρω ότι στην οδό Κωνσταντινουπόλεως δίνονται ρούχα δις την εβδομάδα σε όσους έχουν ανάγκη. Και στο ίδιο μέρος γίνονται δεκτές οι όποιες προσφορές. Για όσους πάλι πέφτει μακριά, υπάρχουν και οι κατά τόπους Μητροπόλεις που κάνουν, επίσης, εξαιρετική δουλειά.

  Ως επίλογο θα ήθελα να αναφέρω ότι δεν είχα σκοπό να γίνω ο Ζορό των πτωχών με αυτό το κείμενο (εννοώ ο αυτόκλητος υπερασπιστής τους), αλλά το έγραψα για να ικανοποιήσω μια εσωτερική ανάγκη. Μια επιταγή της συνειδήσεώς μου αν θέλετε, άσχετα από το αν αυτά τα λόγια θα βρουν ευήκοα ώτα ή μη. Σας ευχαριστώ και εις το επανιδείν!

΄΄Λογική Παράλογη΄΄

   Χαίρετε φίλοι, εύχομαι να είστε όλοι καλά! Τον τελευταίο καιρό ζούμε όλοι, κοινωνικά, μια αναταραχή. Μια διαταραχή της κοινής ειρήνης και του αισθήματος προστασίας που θα έπρεπε να απολαμβάνει κάθε πολίτης σε ένα ΄΄ευνομούμενο΄΄ κράτος. Θα έλεγε κάποιος ότι το καζάνι βράζει και χωρίς να θέλω να γίνω προφήτης κακών το φάντασμα του εμφυλίου πλανάται πάνω από την χώρα ( άλλωστε σχεδόν όλοι στον περίγυρο μου μιλούν με μια βεβαιότητα ότι πρέπει να χυθεί αίμα για να αλλάξουν οι καιροί και ΄΄αι βουλαί ΄΄ των ισχυρών – μια τόσο κυνική ομολογία που μου ανακατεύει τα σωθικά, λες και το αίμα αυτό δεν θα είναι το δικό μας αλλά κάποιων άλλων).

    Καλώς ή καλώς τυχαίνει να βρίσκονται στο περιβάλλον μου πρόσωπα που ανήκουν στα άκρα, τόσο προς τα δεξιά όσο και προς τα αριστερά. Εδώ, προτού συνεχίσω θα ήθελα να παραθέσω ένα απόσπασμα από το βιβλίο του δρος Σ. Πεκ, ΄΄Πέρα από τον δρόμο τον λιγότερο ταξιδεμένο΄΄,σελ. 57: ΄΄Το πλησιέστερο συνώνυμο του <<ριζοσπαστικού>> είναι <<θεμελιώδες>> (<<fundamental>>), που σημαίνει βασικό ή ουσιώδες. Όλως περιέργως, το ουσιαστικό <<ριζοσπαστικός>> χρησιμοποιείται για να περιγράψει αριστερούς, αναρχικούς, βομβιστές, ενώ το ουσιαστικό, <<φονταμενταλιστής>> (<<fundamentalist>>)για να περιγράψει δεξιούς εξτρεμιστές΄΄.  Αυτή η λεκτική συγγένεια που περιγράφεται στο παραπάνω παράθεμα δείχνει πόσο κοντά βρίσκονται και τα άκρα. Η δικιά μου επιλογή είναι να παραμείνω μετριοπαθής, να κρατήσω τα μάτια ανοιχτά. Και με την ευκαιρία που μου δίνει αυτό το βήμα, και σαν ειρηνοποιός που θέλω να πιστεύω ότι είμαι , καταδικάζω την βία (την ωμή και τυφλή πολλές φορές βία) απ’ όπου κι αν προέρχεται. Γιατί όπως δεν υπάρχει καλή και κακή μαγεία (αφού είναι εξ ολοκλήρου εκ του Πονηρού) έτσι δεν υπάρχει καλή και κακή, δίκαιη και άδικη βία.

   Τα άκρα, λοιπόν, είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, και γίνονται ανεκτά αφού εξυπηρετούν συστημικές ανάγκες του πολιτικού κατεστημένου. Όμως, εδώ, δεν θέλω να πολιτικολογήσω. Την περασμένη εβδομάδα είχαμε την κηδεία του ανθρώπου που δολοφονήθηκε στο όνομα του μίσους και μιας (ο Θεός να την κάνει) ιδεολογίας. Και θέλω να τονίσω ότι όσο στυγερό είναι αυτό το έγκλημα άλλο τόσο απάνθρωπο είναι να ΄΄διψάμε΄΄ για εκδίκηση και αυτοδικία, μια απειλή για τους ομοϊδεάτες του θύτη και κατά της αστυνομίας, μια απειλή όμως και κατά της δημοκρατίας. Αφού με την κατάλυση των νόμων και του θεσμού της δικαιοσύνης καταλύεται και το ΄΄περί δικαίου΄΄ αίσθημα των πολιτών αυτής της χώρας, και φτάνουμε σε ένα φαρ ουέστ όπου το κυρίαρχο συναίσθημα είναι αυτό της επιβίωσης. Εκμηδενίζοντας έτσι κάθε ανώτερο ιδανικό και κάθε αξία και εγκαθιστώντας τον νόμο της ζούγκλας.

    Είναι πιστεύω καλό να κάνω νύξη στην νοοτροπία, στην λογική, στην παράλογη λογική των άκρων. Κατά την άποψη μου, ο εθνικισμός είναι η αίρεση ενός υγειούς πατριωτισμού και μία μέθοδος να ευημερήσουν ανεγκέφαλοι και απαίδευτοι άνθρωποι που είναι και αναλώσιμοι και εύκολα χειραγωγήσιμοι (εκεί κατατάσσω και τον δολοφόνο του Πειραιά). Όπως αντίστοιχα και ο αναρχισμός με τους αντιφασίστες κουκουλοφόρους του, που τρομοκρατούν με την σειρά τους τον κόσμο, είναι η αίρεση της προοδευτικής σκέψης.

    Τέλος, θα ήταν παράλειψη να μη συσχετίσω τις προκαταλήψεις και τα στερεότυπα που κυριαρχούν στα άκρα, με τα όσα αντίστοιχα βιώνουν οι ψυχικά πάσχοντες από την κοινωνία, τον εργασιακό τους χώρο, ακόμα και από το στενό οικογενειακό τους περιβάλλον. Και παρ’ότι σε αυτήν την χώρα κουμάντο κάνουν οι μειοψηφίες εκατέρωθεν, οι ασθενείς της ψυχικής υγείας έχουν πολύ και σκληρή δουλειά μπροστά για να αντιμετωπίσουν τον κοινωνικό αποκλεισμό και γενικότερα το στίγμα που τους ακολουθεί. 

   Καλόν αγώνα σύντροφοι! Και εις το επανιδείν!

Υ.Γ.:Σας ευχαριστώ ιδιαίτερα για την αναγνωσιμότητα αυτού του blog και μην ξεχνάτε να μοιράζεστε τα σχόλιά σας είτε θετικά είτε αρνητικά. Θα μου προσφέρατε μεγάλη εξυπηρέτηση!