Είμαι σε ένα είδος υποτροπής...

Απαντώντας στον άνθρωπο που έκανε το σχόλιο την προηγούμενη εβδομάδα για τα φάρμακα και ότι είναι καλό να τα παίρνει κανείς όταν πρέπει, έχω να πω ότι και εγώ πιστεύω ότι χρειάζονται τα φάρμακα αρκεί να σου ταιριάζουν. Επίσης πρέπει να είναι πάντα σε συνεργασία με τον γιατρό σου και ιδίως όταν τα φάρμακα έχουν θεραπευτική δράση (εννοώ αυτά που αργούν να σε πιάσουν αλλά όταν αυτό γίνει έχουν καλό αποτέλεσμα) και όχι σαν τα άλλα φάρμακα όπως είναι οι βενζοδιαζεπίνες που έχουν άμεση δράση αλλά μετά δεν κάνουν μακροχρόνιο καλό και μπορεί και να εξαρτηθείς από αυτά.

Αυτές τις μέρες που είναι μπερδεμένα τα φάρμακά μου και είναι φάρμακα που δεν μου ταιριάζουν τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα από το να ήμουν τελείως αφάρμακος. Με απασχολούν ιδέες, κακές σκέψεις, έχω άσχημα συναισθήματα και έχω και ακουστικές ψευδαισθήσεις. Είμαι μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.  Είμαι βασικά σε ένα είδος υποτροπής.

Ο μόνος τρόπος που έχω βρει για να την παλεύω όταν είμαι έτσι είναι με υπομονή. Δεν μπορείς να κάνεις και πολλά άλλωστε. Υπομονή και επιμονή. Και συνεχίζοντας τις δραστηριότητες που κάνεις έτσι κι αλλιώς έστω και μειωμένες.

Επίσης το συναίσθημα παίζει πολύ μεγάλο ρόλο. Στα πρώτα χρόνια της αρρώστιας μου, όταν επισκεπτόμουν μια φορά την εβδομάδα τον γιατρό μου και ήταν πιο ήπια η νόσος, ο γιατρός δεν με ρωτούσε αν έχω ιδέες, φωνές και τέτοια αλλά με ρωτούσε το πώς νιώθω σήμερα γιατί αν το συναίσθημα είναι πεσμένο δεν μπορείς να πολεμήσεις τίποτα.

Θα περιμένω κι άλλα σχόλιά σας. Καλή συνέχεια.

Κάποιες σκέψεις ακόμα και λίγα λόγια για τη ζωή μου

Έχω αρκετές μέρες να γράψω αλλά τώρα βρήκα τον χρόνο να πω κάποια πράγματα. Είμαι ακόμα νευρικός και σκέφτομαι διάφορα, όλα αυτά που σας είπα και την άλλη φορά, δεν θεωρώ τυχαίο το ότι νιώθω τόσο μαστουρωμένος αυτή τη περίοδο από τα φάρμακα που παίρνω. Δεν ξέρω αν μου δίνουν μόνο κανονικά φάρμακα, πιστεύω ότι μου δίνουν και ναρκωτικά μαζί γι αυτό νιώθω αυτή τη μαστούρα. Έχω πάρει πολλά φάρμακα στη ζωή μου αλλά έτσι δεν έχω ξανανιώσει..

Βέβαια όλον αυτό τον καιρό εξακολουθώ να δουλεύω. Δεν σας έχω μιλήσει καθόλου για την ζωή μου. Εγώ για πολλά χρόνια δούλευα στο ΕΚΑΒ, ως οδηγός. Από ένα σημείο και μετά, όταν πια δεν μπορούσα να δουλεύω στο δρόμο, δούλευα σε γραφείο εκεί. Και εδώ και 4,5 χρόνια είμαι στη Κλίμακα, σε διάφορες δράσεις και τελευταία δουλεύω κυρίως στο εστιατόριο. Έχω τρεις αδερφές και έναν αδερφό και τους γονείς μου, και έχω καλές σχέσεις μαζί τους. Εγώ μένω στον ξενώνα αλλά τους βλέπω συχνά. Επίσης έχω σχέσεις καθημερινά με ανθρώπους. Μιλάω δηλαδή και συναναστρέφομαι με πολλούς ανθρώπους καθημερινά, σε κανέναν όμως δεν μιλάω για το τι πραγματικά σκέφτομαι. Αυτές τις σκέψεις μου τις μοιράζομαι με πολύ λίγους ανθρώπους και τώρα τελευταία με κανέναν σχεδόν.

Όταν είχα ξεκινήσει να νιώθω περίεργα έλεγα στους γονείς μου αυτά που σκεφτόμουν αλλά αυτοί μου είπαν σε κάποια φάση να σταματήσω να μιλάω για όλα αυτά γιατί δεν μου έκανε καλό. Το θεωρούσαν θεραπευτικό το να μην μιλάω. Πολλές οικογένειες το πιστεύουν αυτό.  Δεν είναι έτσι όμως. Και το λέω σε όλους όσους έχουν τέτοια προβλήματα, είναι καλό να μιλάτε, όχι ότι θα τα ξεχάσετε αυτά που σκέφτεστε αλλά τουλάχιστον θα σας φεύγει το απωθημένο. Μιλήστε σε ανθρώπους που εμπιστεύεστε.

Εσείς τι γνώμη έχετε για αυτό; Κάνει κάλο το να μιλάτε πιστεύετε; Επίσης τι γνώμη έχετε για τα ψυχιατρικά φάρμακα και τις ουσίες; Θα ήθελα να ακούσω την γνώμη σας, από εσάς που έχετε ψυχικά προβλήματα αλλά και όχι μόνο.  

Καλή συνέχεια.