Παρασκευή 19 Σεπτεμβρίου 2014

Αποχαιρετισμός



Παρασκευή 19 Σεπτεμβρίου του σωτηρίου έτους 2014 …
Μία καταληκτική ημερομηνία! Ε, εντάξει δεν ήρθε και η συντέλεια του κόσμου… Ούτε καν το τέλος αυτού του blog
Ενός blog που με δική μου υπαιτιότητα έμεινε στάσιμο περίπου εδώ και μισό χρόνο. Τώρα θα  πει κάποιος μια διαπίστωση δεν λέει και κάτι. Αφού τα γεγονότα δεν αλλάζουν.
   Το μόνο που θα ήθελα να γράψω είναι ότι ξαναεμφανίζομαι απλώς να σηματοδοτήσω το τέλος όχι της ύπαρξης αυτού του blog, αλλά απλώς της δικιάς μου συμμετοχής σε αυτό. Προσωπικά πιστεύω ότι μόνο και μόνο η μακροχρόνια απουσία μου από το blog, η οποία ειρήσθω εν παρόδω συντελέστηκε όχι τόσο επειδή έκρινα ότι δεν έχω να πω τίποτα ως άνθρωπος ο οποίος πάσχει από χρόνια ψύχωση, μιας και ας πούμε, θεραπεύθηκα… Όχι δεν είναι αυτό. Παρ’ ότι νιώθω σταθερά καλύτερα ή αν θέλετε σταθερά καλά, εξακολουθώ να είμαι σε αγωγή και να κάνω ψυχοθεραπεία. Και πιστεύω ότι ευτυχώς ή δυστυχώς, είτε βρίσκομαι σε αγωγή είτε όχι, είτε κάνω ψυχοθεραπεία είτε όχι, η θεραπεία της ψύχωσής μου με την κυριολεκτική έννοια της λέξεως θεραπεία, είναι ένας δρόμος που θα τραβήξω με σκοπό να βρω τη γαλήνη και τη λύτρωση, ως το τέλος αυτής της σύντομης και επιγείου ζωής μου.
   Λοιπόν, πιθανότατα όπως ανέλυσα και προηγουμένως να μπορούσα να έχω συνεχίσει το γράψιμο τους προηγούμενους μήνες. Αλλά η αλήθεια είναι ότι η καθημερινότητα λίγο και λίγο το ότι ξεσυνήθισα να γράφω μετά την πάροδο αρκετών εβδομάδων συν το γεγονός ότι η πορεία μου στη θεραπεία ήταν χωρίς κάποια υποτροπή και μάλλον εξελίσσεται ασύμπτωτος κατά κύριο λόγο, αυτά αθροιστικά τα δεδομένα υπήρξαν και οι λόγοι που το blog έμεινε άνευ ανάρτησης όλον αυτόν τον καιρό.
   Αλήθεια επίσης είναι πως τα γράφω όλα αυτά όχι τόσο λόγω της δικής μου καλής συνήθειας να λογοδοτώ για τα πράγματα και την εξέλιξη αν θέλετε των πραγμάτων που αναλαμβάνω, αλλά μετά από παρότρυνση της κοινωνικού λειτουργού της Κλίμακος, η οποία θα πρέπει να πω ότι είναι αυτή που μου πρότεινε και να αναλάβω να γράφω σε αυτό το blog παίρνοντας τη σκυτάλη από έναν άλλο φίλο, το Βασίλη, και την οποία εκτιμώ απεριόριστα για τη δουλειά που κάνει στην Κλίμακα (όπως και για τη δουλειά που έχουμε κάνει και μαζί στο παρελθόν) καθώς και για τη συνεργασία της όλους αυτούς τους μήνες. Χάρη λοιπόν στη συμβουλή της πως καλό είναι τα πράγματα να κλείνουν ωραία κι όχι άκομψα όπως ίσως εγώ θα επέλεγα μέσω της δικής μου σιωπής και πως είναι σωστό να γίνει μια αποχαιρετιστήρια ανάρτηση εκ μέρους μου, γράφω αυτά τα, όχι και λίγα τελικώς, λόγια…
   Θέλω λοιπόν ξανά να ευχαριστήσω τη Μαρία, όπως είναι το όνομά της, και να ευχηθώ καλή συνέχεια σε αυτήν και σε όποιον επιλέξει εκείνη να αναλάβει να γράφει για το blog όπως θα ήθελα να ευχαριστήσω και το γιατρό και πρόεδρο της ΄΄ΚΛΙΜΑΚΑ΄΄κ. Κ. Κατσαδώρο για την εμπιστοσύνη που μου δείξανε καθώς και τη βοήθεια που μου παρέχεται όχι μόνο σήμερα αλλά και αρκετά από τα τελευταία χρόνια, και συναπτώς, στο Κέντρο Ημέρας. Φυσικά ευχαριστώ κι όλους όσοι έκαναν τον κόπο να διαβάσουν τα γραφόμενά μου κι ακόμα περισσότερο ανέβασαν κάποιο σχόλιο. Εδώ, ζητώ συγγνώμη από όλους τα σχόλια των οποίων δεν απάντησα καθώς κι από εκείνους οι οποίοι έστειλαν σχόλιο άλλα λόγω δικής μου αβλεψίας (και κανενός άλλου) ή λάθους του συστήματος δεν το είδαν ανηρτημένο.
   Εύχομαι καλόν αγώνα σε όλους και ειρήνη σε όλον τον κόσμο. Γένοιτο!