Απαντώντας στον άνθρωπο που έκανε το σχόλιο την προηγούμενη εβδομάδα για τα φάρμακα και ότι είναι καλό να τα παίρνει κανείς όταν πρέπει, έχω να πω ότι και εγώ πιστεύω ότι χρειάζονται τα φάρμακα αρκεί να σου ταιριάζουν. Επίσης πρέπει να είναι πάντα σε συνεργασία με τον γιατρό σου και ιδίως όταν τα φάρμακα έχουν θεραπευτική δράση (εννοώ αυτά που αργούν να σε πιάσουν αλλά όταν αυτό γίνει έχουν καλό αποτέλεσμα) και όχι σαν τα άλλα φάρμακα όπως είναι οι βενζοδιαζεπίνες που έχουν άμεση δράση αλλά μετά δεν κάνουν μακροχρόνιο καλό και μπορεί και να εξαρτηθείς από αυτά.
Αυτές τις μέρες που είναι μπερδεμένα τα φάρμακά μου και είναι φάρμακα που δεν μου ταιριάζουν τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα από το να ήμουν τελείως αφάρμακος. Με απασχολούν ιδέες, κακές σκέψεις, έχω άσχημα συναισθήματα και έχω και ακουστικές ψευδαισθήσεις. Είμαι μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Είμαι βασικά σε ένα είδος υποτροπής.
Ο μόνος τρόπος που έχω βρει για να την παλεύω όταν είμαι έτσι είναι με υπομονή. Δεν μπορείς να κάνεις και πολλά άλλωστε. Υπομονή και επιμονή. Και συνεχίζοντας τις δραστηριότητες που κάνεις έτσι κι αλλιώς έστω και μειωμένες.
Επίσης το συναίσθημα παίζει πολύ μεγάλο ρόλο. Στα πρώτα χρόνια της αρρώστιας μου, όταν επισκεπτόμουν μια φορά την εβδομάδα τον γιατρό μου και ήταν πιο ήπια η νόσος, ο γιατρός δεν με ρωτούσε αν έχω ιδέες, φωνές και τέτοια αλλά με ρωτούσε το πώς νιώθω σήμερα γιατί αν το συναίσθημα είναι πεσμένο δεν μπορείς να πολεμήσεις τίποτα.
Θα περιμένω κι άλλα σχόλιά σας. Καλή συνέχεια.
Δεν ξερω ποσο καιρο γραφεις σε αυτο το blog το βρηκα σημερα τυχαια και μου αρεσε παρα πολυ....συνεχισε αυτη την καταπληκτικη δουλεια που κανεις εδω...
ΑπάντησηΔιαγραφή