Ένα θανάσιμο φλερτ (παγκόσμια ημέρα πρόληψης Αυτοκτονίας)

   Χαίρετε φίλοι, σήμερα ενημερώθηκα ότι η Κλίμακα θα πραγματοποιήσει εκδήλωση στην πλ. Κλαυθμώνος για την ΄΄ παγκόσμια ημέρα πρόληψης της Αυτοκτονίας΄΄. Κι έτσι αυθόρμητα σκέφτηκα να μοιραστώ κάποιες σκέψεις μου, καθ’ ότι είναι ένα θέμα το οποίο μας απασχολεί όλους ειδικά με όσα συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια στην πατρίδα μας…

   Δεν θα κοινωνιολογήσω κι ούτε θα πολιτικολογήσω, αφού αυτά μπορείτε να τα δείτε και σε άλλα blog ενώ αυτό που διαβάζετε έχει καθαρά ανθρώπινο και προσωπικό χαρακτήρα. Θα ήθελα να αναφέρω, όσον αφορά την αυτοκτονία (με την οποία σαν σκέψη, έστω φευγαλέα, νομίζω είχαν έστω μια φορά στην ζωή τους ένα φλερτ  οι περισσότεροι άνθρωποι, αν όχι όλοι), την ταλαιπωρία που υπέστην υπαιτιότητι του εαυτού μου κυρίως αλλά και λόγω της κακίας και της άγνοιας άλλων ανθρώπων.  

   Πριν από αρκετά χρόνια υπέφερα από ένα είδος εμμονών, αρκετά πιεστικών θα έλεγα. Το λάθος μου ήταν ότι ενώ μπορούσα να έχω πρόσβαση σε ψυχιατρική βοήθεια, θέλησα να μη ΄΄λυγίσω΄΄, όπως νόμιζα, και να αντέξω μόνος μου, επωμιζόμενος έναν σταυρό τον οποίον ούτε ήξερα ούτε και μπορούσα να κουβαλήσω. Έτσι άρχισα να εχθρεύομαι τον εαυτό μου και να μισώ την ίδια μου την ζωή. Άρχισα να έχω παρορμήσεις αυτοχειρίας και παρ’ ότι αντιστεκόμουν σθεναρά και δεν έκανα ποτέ σχέδια για το πώς να αποπειραθώ να βάλω τέλος στην ζωή μου (πόσο μάλλον να πραγματοποιήσω κάποια απόπειρα), είχα εξαντληθεί ψυχικά. Ευτυχώς ακολούθησε η εισαγωγή μου στο ψυχιατρικό νοσοκομείο και αυτές οι ενορμήσεις απομακρύνθηκαν αντικαθιστόμενες από μια θέληση για ακολουθία ψυχοθεραπείας, προϋπόθεσης για μια ασφαλή και υγειά ζωή.

   Ακόμα μερικά χρόνια πίσω, τώρα, είχα την τύχη (ή την ατυχία αν θέλετε) να βρεθώ να κάνω την θητεία μου σε μια μονάδα όπου οι μισοί τουλάχιστον κατάγονταν από την Κρήτη (και πιστέψτε με σε όσα πρόκειται να αναφέρω γι’αυτούς δεν είμαι διόλου προκατειλημμένος). Και το αναφέρω αυτό, γιατί όπως ακριβώς ακόμα κι ο Κύριος Ιησούς Χριστός κατηγορήθηκε από τους Ιουδαίους ότι θέλει ΄΄αποκτενείν εαυτόν΄΄ , έτσι και οι εν λόγω συνάδελφοί μου με κατηγόρησαν από καθαρά δική τους παρανόηση – παρεξήγηση και σκληρότητα, ότι τάχα ΄΄δεν είμαι καλά και επιθυμώ να βάλω τέλος στην ζωή μου΄΄(δεν ήταν καθόλου τυχαίο ότι αυτοί ήταν Κρητικοί, αφού καθένας αυτό που έχει αυτό βγάζει κι εκείνοι έχουν θέμα με τον θάνατο γενικά και με την αυτοκτονία ειδικά). Κι επειδή εγώ εν μέρει δεν ήμουν όντως καλά, έπασχα από κατάθλιψη (χωρίς να έχω όμως σκέψεις αυτοχειρίας), αρνιόμουν από πείσμα να τους διαψεύσω κι έτσι κυκλοφόρησε η φήμη αυτή σε όλη την  μονάδα, κάτι που μ’έκανε να νιώσω οικτρά και που μου ενέτεινε την κατάθλιψη έτι περισσότερο.  Εν τέλει, αυτό ξεφούσκωσε όταν άρχισα να παλιώνω και να κοντεύω να απολυθώ (τυχαίο; δεν  νομίζω).

   Αυτά είχα να πω για μένα όσον αφορά το θέμα της αυτοκτονίας με αφορμή την παγκόσμια ημέρα για την πρόληψή της. Θα τολμήσω, εδώ, να πω κι έναν λόγο για όσους τούτη την ώρα φλερτάρουν με αυτήν την ιδέα. Απλά ζητήστε βοήθεια (υπάρχει και το 1018), η ζωή είναι το σπουδαιότερο δώρο ας μην την πουλήσουμε γιατί έτσι ξεπουλάμε και την ευκαιρία να βγούμε νικητές σε αυτήν την ζωή και για όσους τυχαίνει να πιστεύουν και την επόμενη. 

   Ψηλά το κεφάλι! Ας μην μας καταβάλλει η αποθάρρυνση, ας μας εμπνεύσει η αλληλεγγύη και η θέληση για ζωή! Καλόν αγώνα!...