Θα ξαναπήγαινα ...

   Χαίρετε φίλοι! Μετά από μια ανάπαυλα δύο εβδομάδων, όσο βρισκόμουν στην κατασκήνωση, έφτασε η ώρα να ξανανταμώσουμε. Σε αυτό εδώ το κείμενο θα ήθελα να αποτυπώσω ένα κομμάτι από τις ζωηρές εμπειρίες και τις ωραίες αναμνήσεις αυτής της κατασκηνωτικής περιόδου. Εκ προοιμίου σας λέω ότι βρήκα την όλη εμπειρία πολυπλεύρως ωφέλιμη (ως και ψυχοθεραπευτική θα έλεγα!)

   Όπως συνηθίζουμε να λέμε κάθε αρχή και δύσκολη … Έτσι την πρώτη και τη δεύτερη ημέρα χρειάστηκα μια ήπια προσαρμογή στο πρόγραμμα και στις απαιτήσεις που είχε αυτό από εμένα. Ευτυχώς ο αρχηγός της κατασκήνωσης ήταν αρκετά καταδεκτικός και διαλλακτικός. Έτσι, όταν του ζήτησα να πάρω λίγο χρόνο να ξεκουραστώ παρ’ό,τι δεν ήταν ώρα σιωπητηρίου έδειξε κατανόηση.  Βρήκα, λοιπόν, χρόνο να κάνω ένα μπάνιο και να μιλήσω με τους δικούς μου πράγμα που πολύ με ανέπαυσε. Έκτοτε μη θέλοντας να δώσω δικαίωμα και γεμάτος αυτοπεποίθηση ακολουθούσα πιστά το πρόγραμμα με σχετική άνεση.

   Το πόσο γρήγορα η μία ημέρα διαδεχόταν την άλλη δεν χρειάζεται να σας το πω. Κάθε ημέρα έμοιαζε με ένα λεπτό, όπως μου είπε κι ένας συνάδελφος από την κατασκήνωση. Το πρόγραμμα είχε και πρωΐ και απόγευμα μπάνιο, πρωταθλήματα ομαδικών παιχνιδιών, παιχνίδια σταθμών όπως λέγονται, καθώς και θεματικές δραστηριότητες. Τα παιδιά έδειχναν αρκετά ενθουσιασμένα και όλα δίψαγαν για την πρωτιά (φυσικά τους εξηγούσαμε ότι μεγαλύτερη σημασία έχει η ευγενής άμυλα και όχι η νίκη…). Οι μέρες γρήγορα άρχισαν να μετρούν αντίστροφα και όλοι κοιτούσαμε πως θα αποκομίσουμε τις καλύτερες εμπειρίες από αυτήν την περίοδο.

   Πρέπει να ομολογήσω ότι ήταν η πρώτη μου κατασκήνωση που πήγα ποτέ και παρ’ό,τι κάλλιο αργά παρά ποτέ, ήμουν αρκετά μετανιωμένος που μόλις σε αυτήν την ηλικία το αποφάσισα (ή το τόλμησα αν θέλετε). Καθώς έβλεπα τα παιδιά να συνεργάζονται το ένα με το άλλο  και να απολαμβάνουν κάθε στιγμή και τους ΄΄μεγάλους΄΄ να γνωριζόμαστε καλύτερα και να κάνουμε φιλίες ένιωθα ένα παράπονο μέσα μου( καθώς οι περισσότεροι από μας που είχαμε την ευθύνη των παιδιών ήταν αρκετά νεότεροι από μένα και είχαν εμπειρία ως ΄΄ομαδόπουλα΄΄). Οπότε συνιστώ σε  όποιον επιθυμεί να περάσει δημιουργικά, ευχάριστα και απολαυστικά (το φαγητό ήταν εξαιρετικό) τον χρόνο των διακοπών του (πολλοί από τους ομαδάρχες επένδυσαν τον περισσότερο χρόνο των ημερών αδείας στην κατασκήνωση, χωρίς κάποιο χρηματικό όφελος) να συμμετάσχει σε κάποια κατασκήνωση.

   Τέλος, όσον αφορά την αγωγή που έπρεπε να παίρνω, απλώς την μετέθεσα κάπως αργότερα το βράδυ για να μπορώ να τη λαμβάνω χωρίς φόβο μήπως και γίνω αντιληπτός. Από ψυχολογικής απόψης ένιωθα τελείως υγιής, αφού δεν έβλεπα τον λόγο να αισθάνομαι ότι διαφέρω καθ’οιονδήποτε τρόπο από τους άλλους που δεν λαμβάνουν φάρμακα. Άλλωστε, μου έχει γίνει συνείδηση το προληπτικό του πράγματος και το γεγονός ότι έχω δίπλα μου σχεδόν ανά πάσα στιγμή ειδικούς, από την ΄΄Κλίμακα΄΄, να μπορώ να επικοινωνήσω και να βοηθηθώ, μου έδινε ξεχωριστή άνεση.

  Υ.Γ.: Θα ξαναπήγαινα χωρίς καμία αναστολή. Και, μεταξύ μας, ίσως επιλέξω να βρεθώ σε μια ακόμη κατασκήνωση μέσα στο εφετινό καλοκαίρι. Καλό υπόλοιπο Καλοκαιριού!...