Ο δρόμος μακρύς ...

  Χαίρετε φίλοι, έχουμε αφήσει μια συζήτηση στην μέση και σήμερα θα οδηγηθούμε σε ένα συμπέρασμα. Το πραγματικό αντικείμενο της συζήτησης, λοιπόν, θα πρέπει να είναι το στίγμα. Το στίγμα έχει πολλές μορφές αλλά εδώ μας ενδιαφέρει αυτή της ψυχικής ασθένειας. Εκεί βρίσκεται άλλωστε και η βαθύτερη αιτία του διλήμματος που είχα αναφέρει στο προηγούμενο κείμενο.

   Αν θυμάστε το δίλημμα είναι αν θα αναφέρω στον υπεύθυνο της κατασκήνωσης που θα συμμετάσχω ότι πάσχω από ψύχωση ή αν θα το αποσιωπήσω. Εδώ διακυβεύονται δύο στοιχήματα: α) το αν θα μπορέσω να βαστάξω την ταμπέλα που μου βάζει μια τέτοια αποκάλυψη και β) αν θα δεχτώ με θάρρος την πιθανή απόρριψη που μπορεί να προκύψει από αυτήν … 

   Κι εδώ μάλλον θα πρέπει να απογοητεύσω κάποιους και κυρίως κάποια πρόσωπα που με γνωρίζουν… Έχω ξαναγράψει ότι ακόμα κι η συνταγογράφηση φαρμάκων σε δημόσιο νοσοκκομείο μου δημιουργεί ένα δυσβάστχτο άγχος για το πώς θα μου συμπεριφερθούν, πώς θα μου αποτείνουν ακόμα και το λόγο. Άγχος που βέβαια έχω καταφέρει να κοντρολάρω σταδιακά. Αυτό το ονομάζω άγχος του στίγματος. Ε, λοιπόν φίλοι μου αυτό το άγχος δεν μπορώ να το ξεπεράσω στην περίπτωση του υπευθύνου της κατασκήνωσης. Κι ίσως το ακόμα απογοητευτικότερο είναι ότι πιστεύω ότι είναι πολύ βαρύ αυτό που θα του ζητούσα να αντιπαρέλθει … Ίσως κι εγώ ο ίδιος ξεχνάω όσα λέω κι όσα γράφω για το δικαίωμα στην αλήθεια και στην ίση αντιμετώπιση του ψυχικά πάσχοντος …

   Η δεύτερη απογοήτευση που ίσως περιμένει κάποιους είναι η αδυναμία μου ρισκάρω μια πιθανή απόρριψη. Έχω επενδύσει ψυχολογικά στην ιδέα της κατασκήνωσης, έχω γνωρίσει τους ομαδάρχες, τον τόπο της κατασκήνωσης, έχω σκεφτεί  ποια πράγματα θα μου χρειαστούν στην παραμονή μου εκεί … Θα μου ήταν, λοιπόν, πολύ οδυνηρή και πολύ επώδυνη μια απάντηση που θα μου ακύρωνε όλη την προσδοκία που υπάρχει μέσα μου για να ζήσω αυτήν την εμπειρία.

   Αλήθεια είναι ότι καθοριστικό ρόλο παίζει και η συμβουλή του πνευματικού μου, που είναι ιδιαίτερα έμπειρος σε τέτοια θέματα και συντείνει στην δική μου απόφαση, ότι θα ήταν ασύμφορη μια τέτοια ομολογία καθώς δεν ξέρει κανείς πώς θα την έβλεπε ένας άνθρωπος με πιθανή άγνοια επί τέτοιων θεμάτων.  

   Η κατακλείδα του κειμένου και γενικότερα αυτού του συνειδησιακού διλήμματος αλλά και διλήμματος ευθύνης απέναντι στον εαυτό μου και στα πιστεύω μου καθώς και στο θάρρος απέναντι στις προκαταλήψεις είναι πως ακόμα έχω ένα μακρύ και κακοτράχαλο δρόμο εμπρός μου ως την ημέρα  που θα είναι περισσότερο σημαντική για μένα η αλήθεια, η ακομπλεξάριστη αλήθεια και η διατράνωση της ισότητας των ψυχικά πασχόντων στις δραστηριότητες της ζωής από τα μικρά ή μεγαλύτερα κόστη ...

   Μετά από όλα αυτά νιώθω τουλάχιστον αληθινός στους αναγνώστες και στους φίλους αυτού του blog … Καλό καλοκαίρι σε όσους φύγουν! Καλή συνέχεια σε όλους και εις το επανιδείν !...