Τρίτη 9 Απριλίου 2013

Επί προσωπικού...



    Σήμερα θα αναφερθώ σε κάτι προσωπικό. Φυσικά και για να μη μακρηγορώ όλο αυτό το μπλογκ είναι μια προσωπική κατάθεση. Κι αυτό γιατί δεν είμαι συγγραφέας, ούτε δημοσιογράφος, αλλά μιλάω βιωματικά επιλέγοντας κάποια επεισόδια του αγώνα μου με την ψύχωση που θα μπορούσαν να φανούν χρήσιμα και σε κάποιους άλλους.

     Πριν από μερικά χρόνια, λίγο μετά από την πρώτη μου νοσηλεία, έτυχε να γνωρίσω μια κοπέλα. Και με ελαφρά τη καρδία, με την επιπολαιότητα που συνήθως με χαρακτηρίζει της αποκάλυψα από τον πρώτο μας κιόλας καφέ ότι λαμβάνω φαρμακευτική βοήθεια. Της είπα δηλαδή απλά ότι παίρνω ψυχοφάρμακα. Κι αυτό είναι κάτι που ούτε εκείνη μα ούτε κι εγώ φάνηκε να είναι ένα μυστικό που ξεχάσαμε.

     Έχω γράψει παλαιότερα ότι το μυστικό που εξαγορεύεις αργά ή γρήγορα το ξεχνάς, μα εκείνος που δεν το ξεχνάει είναι το πρόσωπο που το ακούει. Έχω επίσης ξαναγράψει ότι μισώ όσο τίποτε άλλο να με θεωρεί κάποιος ΄΄περίπτωση΄΄ να με θεωρεί ΄΄ειδικό παιδί΄΄. Κάτι που αναφέρω για πρώτη φορά αλλά το ξέρουμε όλοι είναι η ρήση, που μου αναφέρει συχνά η ψυχολόγος που με βλέπει, ότι ΄΄όποιος έχει τη μύγα μυγιάζεται΄΄.  Δεν άργησε λοιπόν, καθώς η σχέση μας με εκείνη εξελισσόταν σε φλερτ να δοθεί αφορμή για να μου θυμίσει  όλα όσα παραπάνω ανάφερα σε μορφή αποφθέγματος.

     Ένα Σάββατο απόγευμα λοιπόν είχαμε συναντηθεί για καφέ και αφού πέρασε κάποια ώρα της πρότεινα να ολοκληρώσουμε τη συνάντησή μας μιας και είχα έπειτα κάποια υποχρέωση. Εκείνη δυσανασχέτησε λέγοντας ότι πάλι καλά που δεν τη σήκωσα να φύγουμε στο μισάωρο πάνω. Της εξήγησα μα δε φάνηκε πρόθυμη να καταλάβει. Κάπως έτσι αποχαιρετιστήκαμε. Εγώ από τη μεριά μου φαντάστηκα ότι την εκνεύρισα μα σκέφτηκα ότι θα της περάσει. Ως εδώ καλά. 

     Αλλά δεν άργησε  να φτάσει μήνυμά της στο κινητό μου. Εκεί πολύ απλά μου εξηγούσε ότι ΄΄καταλαβαίνει΄΄ την ανάγκη μου να φεύγω και ότι αυτό ήταν ΄΄εντάξει΄΄ με εκείνη. Άλλο πάλι και τούτο σκέφτηκα, με λέει φευγάτο δηλαδή; Ποιος της έδωσε αυτό το δικαίωμα; Μάλλον εγώ που της μίλησα  … Ήθελές τα και παθές τα λοιπόν. Και να που τώρα βρισκόμουν μπροστά σε μια κατάσταση που δεν ήξερα πώς να χειριστώ. Κι έτσι τελικά δεν έδωσα κάποια συνέχεια σε αυτό αλλά η σχέση αυτή  δεν εξελίχθηκε περαιτέρω. Ίσως γιατί δεν ήθελα να βρίσκομαι σε μία σχέση που εγώ θα ήμουν το αδύναμο κομμάτι της. Μα ποιος ξέρει εάν ΄΄μυγιάστηκα΄΄ μόνος μου; Εάν αυτή η κοπέλα δεν ήθελε απλά να με αποδεχτεί όπως όντως ήμουν και να μου αφήσει τον χρόνο μου και τον χώρο μου;

     Πάντως, σήμερα δε θα συζητούσα καν αυτήν την εκδοχή εάν δεν ήξερα από την εμπειρία μου στην ομάδα ψυχοεκπαίδευσης ότι η καχυποψία και οι τάσεις απομόνωσης και αποφυγής της πραγματικότητας και του υφιστάμενου προβλήματος είναι πιθανό να προέρχονται από την ψύχωση. Ίσως, λέω ίσως, τότε να είχα σκεφθεί διαφορετικά. Αλλά μου αρέσει να λέει πως ποτέ δεν είναι αργά. Άλλωστε η ζωή μου δε στάματησε, συνεχίζει να κυλάει. Ως κατακλείδα έχω να παραδεχτώ ότι τελικά η Γνώση απελευθερώνει.

   Εις το επανιδείν φίλοι και καλόν αγώνα 


         

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου