Το ... πολλάκις εξαμαρτείν

   Γειά σας, είμαι ο Κώστας και αυτή η ανάρτηση που τώρα διαβάζετε από εμένα είναι αισίως η ένατη . Κοντεύω τους δύο μήνες από τότε που άρχισα να γράφω σε αυτό εδώ το μπλογκ. Ο λόγος που το αναφέρω αυτό είναι για να δηλώσω ότι τα περισσότερα πράγματα που ίσως να φαίνονταν καινά ή πρωτότυπα έχουν ήδη ειπωθεί. Ο μόνος, λοιπόν, τρόπος να συνεχιστεί αυτή η προσπάθεια είναι να λάβει το μπλογκ μια μορφή προσωπικού ημερολογίου, ούτως ώστε να υπάρχει και μεγαλύτερο εύρος αναφορών και παραδειγμάτων για την νόσο της ψύχωσης από την καθημερινότητά μου. Φυσικά είναι αναγκαία και χρειάζονται τα σχόλια των αναγνωστών, που μπορούν να κάνουν διαλογικό και να εμπλουτίσουν κατά πολύ αυτό το μπλογκ.

   Γυρνάω τον χρόνο περίπου δύο εβδομάδες πίσω … Ο πατέρας μου στο χωριό για γεωργικές δουλειές, ένας παράγοντας χαλάρωσης για εμένα καθώς λειτουργεί ως πυλώνας πειθαρχίας στην ζωή μου. Η μητέρα μου από την άλλη όσο και να μου γκρινιάζει που βυθίζομαι στον ύπνο, είναι και λυπάμαι που το βλέπω έτσι, περισσότερο διαχειρίσιμη. Να λοιπόν που η χαύνωση και η απραξία που με τόσο μαθηματικό τρόπο οδηγούν στο κύριο χαρακτηριστικό της ψύχωσης, που είναι η τάση απομονωτισμού μου χτυπούν απειλητικά την πόρτα.

   Τώρα αρχίζουν τα δύσκολά (τα πολλά σφάλματα). Μέσα σε δέκα μέρες στήνω σε ραντεβού τρεις φορές τον οδοντίατρό μου, αδιαφορώ χαρακτηριστικά για την συνεδρία με την ψυχολόγο μου. Καθώς ούτε ειδοποιώ ότι δεν θα πάω, ούτε ύστερα ενημερώνω για την αιτία της απουσίας μου για σχεδόν μια εβδομάδα (κάτι που ευτυχώς δεν μου στοίχισε καθώς εκείνη που με κουράρει είναι σαφώς περισσότερο ευγενική και μεγαλόψυχη από ό,τι εγώ).

   Στο εκπαιδευτικό επίπεδο τώρα, απουσίασα μια κρίσιμη ημέρα από την σχολή μου. Κι ακόμα σε περίοδο εξετάσεων βρισκόμενος και  με εμφανή την εμφανή έλλειψη στόχου και προσανατολισμού, καθώς και στοιχειώδους προγράμματος στην ημέρα μου μέσα, αντί να μελετώ ξεφύλλιζα, και αντί να έχω επιπλέον κίνητρο με  τις εξετάσεις,  αυτές      λειτούργησαν σε μένα ανασταλτικά, αφού σκεφτόμουν ότι δεν με απασχολεί τίποτα, ούτε οι βαθμοί, ούτε τι θα σκεφτούν οι καθηγητές και οι συσπουδαστές ούτε τίποτα … 

   Συζήτησα με τον γιατρό μου για το αν αυτή η αλλαγή στην καθημερινότητά μου, ο κλινοστατισμός, το να μένω δηλαδή κλινήρης, και η απουσία από τη σχολή όπως και η ασυνέπειά μου στα ραντεβού μου, οφείλεται σε μένα που παρεκτράπηκα και έχασα τον έλεγχο ή στην φαρμακευτική μου αγωγή που παρέμεινε απαράλλακτη. Δύσκολη η απάντηση σε αυτό το δίλημμα καθώς το να σπρώχνεις τα άσχημα κάτω από το χαλάκι της ψύχωσης είναι ευκολότερο από το να παίρνεις επ’ώμου την ευθύνη που τα έκανες θάλασσα. Από την άλλη στήνοντας τον εαυτό σου στα 3 μέτρα δεν τον βοηθάς να ανακάμψει. Δεν του δίνεις αυτό το ελαφρό σπρώξιμο να ξεκολλήσει, όπως συχνά μου τονίζει η θεραπευτής μου. 

   Το συμπέρασμα για μένα είναι ότι έχω όπως όλοι ένα σταυρό να κουβαλήσω. Εκείνος σήκωσε τον σταυρό Του για τις αμαρτίες και τα λάθη όλων μας. Εγώ θα ήθελα να μπορέσω να Τον ακολουθήσω. Άλλωστε πιστεύω ότι και να με ρωτούσαν τα ίδια αγκάθια θα ζητούσα να φορέσω, γιατί από μέσα μας πηγάζει η σωτηρία και   ανάμεσά μας και στο πλαίσιο της Κοινότητας βρίσκεται ο Παράδεισος.

   Καλή Μ. Εβδομάδα και καλή Ανάσταση στις ψυχές όλων μας φίλοι μου …