Σπεύδε βραδέως...

Και να που ήρθε και πάλι η ώρα να γράψω δυο αράδες και να τις μοιραστώ με ανθρώπους που αν και δεν τους γνωρίζω, θέλω να τους νιώθω δικούς μου. Κι αυτό γιατί πιστεύω και σε αυτό συνηγορεί και το μοναδικό σχόλιο που μου έχουν κάνει ότι μας ενώνει ο κοινός αγώνας απέναντι σε έναν κακόβουλο ιό, την ψύχωση, που μας απειλεί σαν το σαράκι να μας καταφάει και να μας καταστήσει αντιλειτουργικούς.

   Αυτήν την εβδομάδα ολοκληρώθηκε η ομάδα ψυχοεκπαίδευσης εδώ στο Κέντρο Ημέρας της Κλίμακα και νιώθω ότι ενώ ταυτόχρονα χάνω ένα εβδομαδιαίο στήριγμα που με κρατούσε σε εγρήγορση για μια πάντα απρόβλεπτη πιθανή υποτροπή, ταυτόχρονα είναι η ολοκλήρωση μιας πορείας σε ένα ταξίδι γνώσης και εφοδίων μαζί με μια ομαδική συνεργασία. Με τα άλλα μέλη και με τους συντονιστές. Μια ευκαιρία να μετουσιώσω και να προσλάβω καλύτερα τα όσα εκπαιδεύθηκα είναι και τούτο εδώ το μπλογκ, αφού όπως κι εσείς θα το έχετε καταλάβει η προσπάθειά μου είναι να τροφοδοτήσω τον αναγνώστη κι έτσι να επικοινωνήσω αυτό που είχα την ευλογία να γνωρίσω και σε άλλους λιγότερο προνομιούχους. Πάμε λοιπόν.

   Η ψύχωση απ’ ό,τι έχω συμπεράνει μόνος κι έχω λάβει απάντηση σχετικά κι από ειδικούς, έχει το ιδίωμα να σε βραχυκυκλώνει. Κάνει με μια λέξη περισσότερο δυσκίνητο το μυαλό καθώς του αφαιρεί εκείνη τη σβελτάδα, εκείνη τη σπίθα που θα μπορούσε να έχει. Σε κάνει περισσότερο αργό, κοιμισμένο (πράγμα που για μένα σημαίνει ΄΄ήταν στραβό το κλήμα, το’φαγε κι ο γάιδαρος ..). Κι εδώ θα αναφέρω δύο προσωπικές μου εμπειρίες.

   Στην πρώτη, λοιπόν, θυμάμαι πριν από μερικά χρόνια που ήμουν επί συμβάση σε ένα μεγάλο πολυεθνικό σουπερμάρκετ στην θέση του αποθηκάριου. Περίμενα μέχρι την τελευταία ημέρα να μάθω αν θα ανανεωνόταν η σύμβαση. Τελικά, όπως ενημερώθηκα, από τον υπεύθυνο θα απολυόμουν λόγω μείωσης του μπάτζετ. Πριν όμως μου ξεκαθάρισε ότι παρότι δεν ήταν ικανοποιημένος από την ταχύτητα που έκανα τις εργασίες μου (μάλιστα μου είπε ΄΄καθόλου ικανοποιημένος΄΄, και αναλογιστείτε ότι εγώ έβαζα τα δυνατά μου), δεν ήταν αυτός ο λόγος που δεν θα συνέχιζα γιατί έδειχνα γενικά ΄΄καλή εικόνα ΄΄ όπως μου είπε. Εγώ το είδα ως παρηγοριά στον άρρωστο και γι’αυτό δεν είδα με καλό μάτι το σχόλιο αυτό. Τελικά δεν είπα τίποτα και αποδέχτηκα τόσο τη μη ανανέωση όσο και το σχόλιο.

   Η δεύτερη αφορά τις σπουδές που κάνω τώρα στον τομέα της πληροφορικής. Σ’ένα μάθημα έπρεπε να ελέγξω την συνδεσμολογία σε κάποιο PC και κόλλησα όταν είδα πως κάτι δεν ανταποκρινόταν καλά. Έτσι το ανέφερα στον καθηγητή χωρίς να πάρω άλλη πρωτοβουλία. Και τότε αυτός μου απάντησε χαρακτηριστικά ότι περιμένει μεγαλύτερη σβελτάδα από εμένα κι ότι έπρεπε να έχω αποφασίσει μόνος μου την επόμενη κίνηση. Δέχτηκα στωϊκά την παρατήρησή του, γιατί ήξερα πως εν τέλει είχε δίκιο. Κι αυτό γιατί το να αργώ να ξεμπλοκάρω σε καθημερινά πράγματα είναι μια μόνιμη αγκύλωση που με ακολουθεί σχεδόν παιδιόθεν.

   Κλείνοντας θα ήθελα να αναφέρω πως παρά τις παραπάνω εμπειρίες για τη δυνατότητα να καταφέρνω να φέρνω εις πέρας και στην ώρα τους συγκεκριμένες δραστηριότητες κι εργασίες, εγώ δεν το βάζω κάτω. Κι αυτό γιατί πιστεύω ότι μπορώ να βελτιωθώ και να γίνω περισσότερο λειτουργικός, όπως και το ίδιο πιστεύω και για τον καθένα που αγωνίζεται να συμμετάσχει επί ίσοις όροις στην καθημερινή αναμέτρηση με τη ψύχωση και να αναδειχθεί σε νικητή της ζωής.

   Ευχαριστώ που με διαβάζετε και που μου δίνετε την αφορμή να αγωνίζομαι και να κρατιέμαι σε εγρήγορση. Καλή συνέχεια …