Τρίτη 3 Σεπτεμβρίου 2013

Τ'αγαπάς τελικά ...(ή όλα πήγαν καλά)



   Γειά σας μετά από αρκετό καιρό! Εφέτος αποφάσισα και μου έτυχε κιόλας να λείψω αρκετό καιρό από τα ΄΄πάτρια΄΄. Για την ακρίβεια μόλις γύρισα από νησί του Αιγαίου όπου είχα πάει εθελοντικά ως ομαδάρχης σε Κατασκήνωση (και πάλι). 

   Ας πάρω τα πράγματα από την αρχή … Πάνω που είχα αρχίσει να ρουτινιάζω στην Αθήνα και να ψάχνω τρόπους να γεμίζω τον ΄΄ελεύθερό΄΄  μου χρόνο, ξάφνου μου γίνεται ένα τηλέφωνο που είχα πάψει να ελπίζω ότι θα μου γίνει! Ήταν από ένα γνωστό και μου έλεγε να επικοινωνήσω με τον αρχηγό της Κατασκήνωσης για να κανονίσω τα διαδικαστικά του ταξιδιού. Σε δυο μέρες είχαν κλειστεί τα εισιτήρια και είχα αρχίσει κιόλας να ετοιμάζω βαλίτσα. Ένα νέο ξεκίνημα ήταν ότι χρειαζόμουν για να κρατήσω το ηθικό μου  υψηλό και να χαρίσω μια ευχάριστη αναψυχή στο πνεύμα μου.

   Ταυτοχρόνως, βεβαίως, έκανα δεύτερες σκέψεις για τη δυσκολία(ες) που θα συναντούσα στο νέο μου διακόνημα. Κι αυτό όχι αδίκως διότι θα αναλάμβανα για πρώτη φορά την θέση του ομαδάρχη και παρ’ότι τα παιδιά πήγαιναν στις τελευταίες τάξεις του Δημοτικού (κάτι που μου ταιριάζει απόλυτα καθ’ότι μπορώ να καταλάβω σχετικά εύκολα και να ψυχολογήσω τα παιδιά αυτής της ηλικίας, αφού κι εμένα αυτά ήταν τα γλαφυρότερα και ευτυχέστερα παιδικά μου χρόνια) μπορούσα να υποψιαστώ πόσο μεγάλη ευθύνη επωμιζόμουν.   

   Εδώ πρέπει να πω ότι πήρα ΄΄ψήφο εμπιστοσύνης΄΄ από τον γιατρό μου και την ψυχοθεραπεύτριά μου που δεν στάθηκαν ενάντιοι στην απόφασή μου, αλλ’αντιθέτως με στήριξαν και δεν έπαψαν να μου λένε πόσο πιστεύουν στις δυνατότητές μου κι ότι είναι κι οι δύο πρόθυμοι τηλεφωνικώς να με συμβουλέψουν αν τα βρω σκούρα (παρ’ ότι διανύαμε περίοδο διακοπών!) Ειδικά η ψυχολόγος μου αξίζει να αναφέρω πόσο με ξαλάφρωσε όταν μου ΄΄ορμήνεψε΄΄ πως δεν είναι ΄΄προς θάνατον΄΄ ακόμα και η αποτυχία, ακόμα κι αν δεν μπορέσω να ολοκληρώσω την περίοδο (αφού όπως μου είπε: ΄΄πρώτα απ’όλα είσαι εσύ, να διαφυλάξεις τα ΄΄τιμαλφή΄΄ από αυτήν την δίχρονη προσπάθειά σου. Μη διακινδυνέψεις τίποτα, γιατί τίποτα δεν είναι περισσότερο σημαντικό από εσένα τον ίδιο΄΄).

  Στην Κατασκήνωση όλα, ευτυχώς, πήγαν καλά … Τα παιδιά φυσικά δεν άκουγαν (τουλάχιστον μέχρι να τους το πεις για έβδομη φορά), εγώ έβγαλα την φωνή μου, πράγμα που κανένας φίλος μου δεν μπορεί να το φανταστεί αφού στην ζωή μου την καθημερινή είμαι εξαιρετικά πράος και σιωπηλός. Που να πιστέψουν ότι άσκησα και σωματική βία (για καμιά φάπα μιλάμε …) ώστε να εισακουστώ. Αλλά όταν τα βλέπεις να κοιμούνται διαβάζοντάς τους χωρία από το Ευαγγέλιο ένας ανασασμός αγαλλίασης και ευγνωμοσύνης προς τον Θεό μαζί με μια προσευχή να μην σου πάθουν τίποτε ούτε τώρα ούτε ποτέ αναβαίνει στην ψυχή σου!...

   Τελικά, όπως λέει κι ένας φίλος, τα αγαπάς τα παλιόπαιδα … Αν και μπορώ να πω  ότι δεν μου έχουν λείψει ακόμα, ίσως γιατί οι τελευταίες ημέρες ήταν ιδιαίτερα στρεσογόνες με όλες τις πρόβες αυτές για την γιορτή και την επικείμενη αναχώρηση των παιδιών. Μπορώ να πω ότι όπως και στην άλλη Κατασκήνωση, θα ξαναπήγαινα και του χρόνου (Θεού θέλοντος) με την προσμονή να ξανασυναντήσω τουλάχιστον κάποια από αυτά τα παιδιά.

   Τέλος, εύχομαι καλό Φθινόπωρο (κι όχι καλό Χειμώνα) και καλό μήνα. Γιατί όχι και καλό έτος, αφού αυτό αρχίζει μία Σεπτεμβρίου (πρώτη της Ινδίκτου για όσους ξέρουν) και γενικότερα όλα πάλι τώρα ξεκινούν … Καλή δύναμη και τα λέμε!…





1 σχόλιο:

  1. Μ αρεσουν οσα γραφεις,Δινεις θαρρος και ελπιδα στα νεα παιδια που χουν
    τους ιδιους προβληματισμους με σενα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή