Πέμπτη 28 Μαρτίου 2013

Το τίμημα της χαλάρωσης


    Γειά χαρά και πάλι από τον γράφοντα, τον Κώστα, εξυπηρετούμενο από το Κέντρο Ημέρας της ΄΄Κλίμακα΄΄. Δεν ξέρω πως πέρασε ο καιρός, το μεσοδιάστημα που έχουμε να τα πούμε, για τους περισσότερους από σας, πάντως για μένα ήταν κάπως δύσκολα. Και μάλλον απρόσμενα δύσκολα.
  
 Μεσολάβησε το τριήμερο του Ευαγγελισμού, το δεύτερο κατά σειρά τριήμερο μετά από αυτό της Καθαράς Δευτέρας. Αφορμές για περισσότερη ξεκούραση αλλά και για χαλάρωση, κατάσταση που είναι δυνητικά επίφοβη για ΄΄πίσω βήματα΄΄ ακόμα και  υποτροπή. Τουλάχιστον έτσι λειτούργησε με μένα.

   Δεκαπεντάωρα ύπνου ημερησίως, χαμένα γεύματα και χαμένες ηλιόλουστες ημέρες. Άγχος μη με αναζητήσει κανείς στο τηλέφωνο και χρειαστεί με φωνή που βγαίνει από το μνήμα να βρω μια δικαιολογία για να αποφύγω να κανονίσω μια έξοδο. Έξοδο που θα με έβγαζε από το τριπάκι αυτό, αλλά ένιωθα ότι ήθελα να αποφύγω απεγνωσμένα οτιδήποτε θα με λύτρωνε. Γονείς να ανησυχούνε. Κι αναπάντητα ΄΄γιατί΄΄ να με ΄΄τρώνε΄΄ ξαπλωμένο στο κρεβάτι. Τι να φταίει και λιώνω έτσι και χάνομαι στο ναδίρ της ύπαρξής μου.
  
 Το σκηνικό γνώριμο αφού επαναλαμβάνεται χρόνια ολόκληρα. Τολμώ να πω στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου. Κι εγώ αδύναμος, ΄΄γυμνός΄΄ να αφήνομαι σε μια ασέλγεια  που καταδυναστεύει και καταληστεύει την ζωή μου και που είμαι βέβαιος ότι θα συνεχίσει να το κάνει παρά την τωρινή ΄΄ιερή οργή΄΄ μου για ό,τι μου συμβαίνει.

  Και για να συνεχίσω από εκεί που είχα μείνει την τελευταία φορά θα παρατηρήσω το εξής. Όταν πέρασαν οι ημέρες και χρειάστηκε να γυρίσω στη σχολή μου, ένιωθα σε υπερβολικά έντονο βαθμό ότι ήμουν δακτυλοδεικτούμενος από όλο τον κόσμο. ΄΄ Άκουγα΄΄ να με σχολιάζουν όπου κι αν έπεφτε το βλέμμα μου: ΄΄ και πώς είναι έτσι αυτός;΄΄ και΄΄ κοιτα φάτσα΄΄ και και … Ένιωσα πραγματικά ζαλισμένος και βάδιζα τρικλίζοντας. Μόνο όπου πληρώνω (τον καφέ μου, το σνακ μου) αισθάνομαι με ανακούφιση ότι δε με κοροϊδεύουν, ίσως και στη σχολή μου (μάλλον γιατί και εκεί πληρώνω).

  Ευτυχώς υπάρχει και το πλαίσιο της  ΄΄Κλίμακα΄΄ στην ζωή μου και μπορώ να αντιμετωπίζω τέτοια ανησυχητικά συμπτώματα και φαρμακευτικά και με υποστήριξη ψυχολογική. Γνωρίζω ότι η νωχελικότητα που με πιάνει όταν δεν έχω δραστηριότητες είναι σύμπτωμα της νόσου μου, της ψύχωσης. Όπως και τα σχόλια που ΄΄ακούω΄΄ ότι είναι ένα ακόμα σύμπτωμα αυτής της νόσου στα οποία προσπαθώ να κωφεύω, αλλά η αλήθεια είναι ότι πνίγομαι, ότι δε μπορώ να ανασάνω με αυτά τα μέτρα και τα σταθμά. Καθώς ξέρω επίσης ότι με μεγαλύτερη δική μου συμμετοχή στη θεραπεία τα πράγματα θα πάνε σίγουρα καλύτερα.

Υ.Γ. Και μάλλον είναι αυτό που δε μπορώ να μου συγχωρήσω.

Καλόν αγώνα φίλοι μου …


















1 σχόλιο:

  1. Κωστα ειμαι φανατικός αναγνώστης σου και γω έχω πρόβλημα με το γιο μου αλλα το παλεύουμε

    ΑπάντησηΔιαγραφή